Films / Series / Televisie

Gastblog -> Review: Masters of the Universe (1987)

7 juli 2017

In 1987 neemt Canon Group een berekende gok en brengt het de meest succesvolle tekenfilmreeks van de jaren 80, He-Man and the Masters Of The Universe, naar het witte doek. Iedereen is ervan overtuigd dat dit project niet kan mislukken. Helaas haalt het niet het verhoopte succes aan de kassa en maakt de film amper winst.

Ik kan hier makkelijk schrijven dat Masters Of The Universe als film commercieel en artistiek is geflopt. Quasi elke recensent heeft de hakbijl in de laatste 30 jaar niet gespaard. De prent mag zich daardoor trots de ontvanger van heel wat slechte kritiek noemen.

Hoewel He-Man and the Masters Of The Universe alle ingrediënten heeft om een succesvolle film te maken, slaan de producers op vele vlakken de bal volledig mis.  Maar we vergeten dat de film ook heel wat goed te bieden heeft. Slecht… en goed? Laat ons ze alle twee onder de loep nemen.

Next Time, He-Man

He-Man zonder Battle Cat? Je kunt de beslissing om zijn trouwe metgezel niet op te voeren vanuit geen enkele hoek rationaliseren. Geen A-Team zonder B.A. Baracus, geen Knight Rider zonder K.I.T.T. en geen He-Man zonder Battle Cat.

De beslissing om Dolph Lundgren gestalte te laten geven aan The Most Powerfull Man in the Universe getuigt niet van superieure casting. De voormalige Ivan Drago (Rocky IV, 1985) straalt weinig tot geen charisma uit. Bovendien vecht en praat hij alsof hij voor de opnames een handvol valiums tot zich heeft genomen. Zijn I Have The Power mist elke kracht.

In hun oneindige wijsheid laten ze het verhaal niet op Eternia, de planeet dat elke fan met He-Man associeert, maar op Aarde afspelen. Weg is de wereld waar magie en fantasie in elkaar smelten; in zijn plaats wordt de oorlog in een Amerikaanse buitenwijk van New Jersey gevoerd. Compleet met veldslag in een muziekwinkel waar houten gitaren tegen futuristische laserwapens bestand lijken.

Een science fiction film leeft grotendeels bij gratie van zijn speciale effecten. In Masters Of The Universe hechten ze daar helaas weinig belang aan. Je kunt opperen dat filmmakers in de jaren 80 nog niet over de technologische knowhow beschikten om alles levensecht in beeld te brengen, maar je verwacht ergens dat ze hun best doen. Vooral als de film kleppers als de Star Wars-trilogie, Blade Runner (1982), Aliens (1986), Dune (1984) en zelfs Flash Gordon (1980) volgt.

Het evenwicht in de film is volledig zoek. Waar de film hoopvol in Castle Greyskull met een confrontatie tussen He-Man en aartsvijand Skeletor start, duikt het verhaal de dieperik in eenmaal ze naar Aarde ontsnappen. De (misplaatste) humor van Gwildor, een Orko-van-den-Aldi, brengt niemand aan het lachen. Denk maar aan de scène waar hij een koe als intelligente inwoner van Aarde beschouwt. Het verwarrende liefdesverhaal tussen Julie Winston (Courteney Cox) en Kevin Corrigan (Robert Duncan McNeill) is voorspelbaar. Bovendien is den Kevin hopeloos irriterend en wacht je tevergeefs tot Skeletor hem uitschakelt.

I Have The Power

Vijand Blade zegt en doet amper iets noemenswaardig, maar hij ziet er tenminste cool uit. Ook Man-At-Arms lijkt met wat verbeelding op zijn getekende naamgenoot.

Hoewel ik ze niet als een goede actrice beschouw, is elk excuus om een jonge Courtney Cox in beeld te zien goed. Datzelfde geldt voor James Tolkan. De kale acteur speelt zo goed als dezelfde rol als in Top Gun en Back To The Future, maar hier krijgt hij de kans volledig over the top te gaan. Meesterlijk hoe hij de scènes naar zich toetrekt.

Meg Foster schittert als Evil-Lynn. De knappe actrice lijkt met haar hypnotiserende blauwe ogen en diepe stem voor de rol geboren. Naar goede gewoonte zet Frank Langella een uitstekende slechterik neer. Hij heeft trouwens, in tegenstelling tot Lundgren, nooit ontkend dat hij enorm van zijn rol als Skeletor heeft genoten.

Wijt het nostalgische blindheid maar we durven al eens vergeten dat de tekenfilmserie ook geen hoogstaande televisie was. Probeer in normale omstandigheden, zonder alcohol of andere geestverruimende middelen, een paar afleveringen na elkaar te bekijken. Dan praten we opnieuw.

Bekijk Masters Of The Universe als pure camp. Geniet van de wansmaak, de slechte plot en de dodgy effects. Omarm het in zijn onwaardigheid.

By The Power Of Remakes

Een remake lijkt in de steigers te staan. Als ik Wikipedia mag geloven, kunnen we die eind 2018 in de bioscoop verwachten. Al weet je nooit.

Alleen is de vraag wat we voorgeschoteld krijgen. Als het op licenties uit de jaren 80 aankomt zijn de resultaten niet altijd geslaagd. Moderne interpretaties van TransformersG.I. JoeA-TeamCHIPSGhostbustersAliensen Indiana Jones waren geen onverdeelde successen.

We kunnen enkel maar hopen dat dit lot He-Man bespaard blijft.

Axel Watteeuw   ->  eigenaar van de blog 80’s Geek

You Might Also Like

7 Comments

  • Reply Frederique 9 juli 2017 at 12:05

    Omg haha spontaan teruggegooid in de tijd! Een foute film maar daardoor ook weer zo goed 😉 En neeeeeeee….geen remake…Ik word echt helemaal gek van al die remakes 🙁

    • Reply Patricia 12 juli 2017 at 11:00

      Ik wordt ook heel treurig van het feit dat er een remake gaat komen 🙁

    • Reply Axel 15 juli 2017 at 18:37

      Mwah, de remake kan alle kanten uit.
      Met de huidige technologische kunde kunnen ze, als ze het echt willen, iets moois creëren. Beeld je Eternia in als Pandora (Avatar) en laat de monsters uit dezelfde doos als Planet Of The Apes of The Hobbit komen.

  • Reply Jan Geerling 15 juli 2017 at 08:43

    Haha, ik had hier laatst ook n flashback review over. De serie kennen velen nog wel, maar de film lijkt n beetje vergeten. Leuk om er weer wat aandacht voor te zien!

  • Reply Michael Minneboo 18 juli 2017 at 15:23

    Een paar jaar geleden deze film weer gekeken en me er goed mee vermaakt. Vond vooral de gevechten op aarde erg leuk om weer te zien. Wel jammer dat He-Man altijd He-Man is en nooit zijn alter ego. Verder ben ik het met Axel eens dat Dolf niet de meest getalenteerde acteur was voor deze rol, maar ja, dat was wel een gegeven in die tijd: spierbundels boven diepgang. Nu zien alle acteurs van de Marvel-films eruit als bodybuilders, maar ze kunnen ook nog eens goed acteren. Een remake in de maak… laat maar komen. 🙂

    • Reply Axel 20 juli 2017 at 18:28

      Een acte de presence van Prince Adam zou het ongetwijfeld van de nodige (ongewilde) humor hebben voorzien. Misschien beter dus dat ze dat laten passeren hebben.

      • Reply Michael Minneboo 23 juli 2017 at 17:59

        Ja dat denk ik ook, maar het hoort nu eenmaal bij het rare concept dat He-Man is… Ik heb nooit in de animatieserie gesnapt hoe mensen niet doorhebben dat Adam en He-Man dezelfde zijn… Ik bedoel, hij draagt niet eens een bril zoals Clark Kent om zichzelf te vermommen. 🙂

    Leave a Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.