Review: Bodkin Ras

Wat krijg je als je fictie en feiten door elkaar heen laat lopen? Bodkin Ras geeft je daarop het antwoord, want hoewel de hoofdrolspeler wel een acteur is die een rol vertolkt bestaan zijn tegenspelers uit gewone dorpsbewoners die zichzelf spelen en allemaal een eigen verhaal hebben. De tekst ‘A Stranger Among Us’ op de filmposter zegt in deze dan ook genoeg.

Het verhaal

We starten deze bijzondere film met de getinte Nederlandse jongen Bodkin die aankomt in het Schotse Forres. Het is op dat moment nog niet duidelijk wie hij is, wat hij daar doet en hoe hij daar terecht is gekomen. De charismatische, knappe en mysterieuze vreemdeling valt uiteraard direct op in het kleine dorpje en kan rekenen op flink wat vreemde blikken en gepraat achter zijn rug. Er zijn al snel bewoners die contact met hem proberen te maken, maar Bodkin lijkt dat vooral in het begin nog wat af te stoten.

Een ontmoeting met de charmante Lily lijkt hem een beetje te ontdooien en vanaf dat moment onthuld zijn glimlach regelmatig de mooie en kwetsbare kant van zijn persoonlijkheid en toont hij respect voor de vriendelijkheid die sommige bewoners hem tonen. Een mooi voorbeeld hiervan is het moment dat hij samen met Lily geniet van het gitaarspel van de oude anarchistische hippie Sean, die tevens de lokale weeddealer lijkt te zijn. De jonge Lily komt zelf uit Londen en wil niks liever dan terugkeren naar haar oude woonplaats. Ze woont onvrijwillig in het kleine dorp, omdat haar ouders na een vakantie in Forres besloten om naar het afgelegen plekje te verhuizen. Aangezien beide zich buitenstaanders voelen, lijkt de aantrekkingskracht niet meer dan logisch. Al snel leren Bodkin en wij als kijkers ook een aantal andere kleurrijke inwoners van Forres kennen en blijkt het leven in het kleine dorp toch niet zo gelukkig te zijn als dat het in het begin van de film leek. Iedereen, inclusief Bodkin, heeft een verhaal en je beseft je al snel dat zowel feiten als fictie gruwelijke details bevatten.

Uitvoering

Het speelfilmdebuut van de Amsterdammer Kaweh Modiri is met een speelduur van 79 minuten misschien wat aan de korte kant, maar de Nederlandse productie voelt als een volwaardige film. Het feit dat Bodkin Ras eerder al in de prijzen viel tijdens het Rotterdamse filmfestival verbaasd me niks. De keuze om een acteur te plaatsen in een omgeving waar hij te maken krijgt met de vreugde, maar ook met het verdriet en de hardheid van het echte leven, is op zijn minst bijzonder te noemen. Hierdoor is Bodkin Ras zowel een speelfilm als een documentaire en lijken de feiten het fictieve verhaal rondom de mysterieuze Bodkin te versterken en soms zelfs te verklaren.

De rol van Bodkin wordt geweldig ingevuld door Sohrab Bayat, die als enige acteur een geweldige chemie heeft met de ‘echte’ mensen en in staat is geweest bij mij als kijker gedurende het kijken van de film verschillende emoties op te wekken.

Conclusie

Bodkin Ras is een bijzondere, maar soms toch wat trage en vooral vage filmhuisfilm waar niet iedereen van zal gaan genieten. Hoewel de film je met veel vragen achterlaat en dit bij mij enige frustratie opwekte, heeft het ontbreken van antwoorden toch ook een positieve kant. Je bent deze film na het verlaten van de bioscoop hierdoor niet meteen vergeten en beseft je pas later dat deze bijzondere mix van feiten en fictie vrij briljant in elkaar zit. De film is niet perfect en soms wat langdradig, maar uiteindelijk is dit kleine kunstwerkje dat je aan het denken zet zeer de moeite waard om te gaan zien.