Review: Christopher Robin

In Christopher Robin zien we wat er gebeurd als de kleine en onschuldige Christopher, in Nederland beter bekend als Janneman Robinson, opgroeit. Als kind deed hij niets liever dan met zijn dierenvriendjes in het bos spelen en deze knuffelige figuren herken je uiteraard meteen als Winnie de Pooh en zijn vriendjes. Wanneer Christopher na het afscheid van zijn vrienden naar een kostschool wordt gestuurd en vervolgens het leger ingaat, lijkt hij zijn onbezorgde jeugd volledig achter zich gelaten te hebben. Deze trend zet zich voort wanneer hij in de jaren daarna zijn focus vooral op zijn werk legt en daardoor inmiddels vervreemd is geraakt van zijn vrouw en zijn dochter. Door een samenloop van omstandigheden komt Pooh weer in zijn leven en hoewel Pooh in eerste instantie degene is die hulp nodig heeft en op zoek was naar Christopher, is hij juist degene die ervoor zorgt dat zijn oude en volwassen geworden vriend weer oog krijgt voor wat er echt toe doet.

Niet perfect, maar heerlijk nostalgisch

Deze film is door zijn voorspelbaarheid en het redelijk oppervlakkige verhaal van de ouder geworden Christopher (een rol van Ewan McGregor) zeker geen perfecte film en hoewel de boodschap dat je stil moet staan en kijken naar wat je hebt en wat echt belangrijk voor je is een open deur is, wordt deze gelukkig zo mooi, puur en oprecht gebracht, dat het niet uitmaakt dat deze wat simpel is. De kijk van vooral Pooh op zaken komt regelmatig rechtstreeks uit de originele verhalen, maar dat maakt ze zeker niet minder relevant. De kinderlijke en ontwapende schattigheid van de knuffelbeesten zorgt er niet alleen voor dat Christopher anders gaat kijken naar de harde wereld waarin hij leeft en die hij voor zichzelf heeft gecreëerd, maar laat je als kijker ook nadenken over hoe het misschien anders zou kunnen in deze drukke maatschappij.

Het ietwat sombere kleurgebruik en het realisme van de CGI van Pooh en zijn vriendjes zorgen voor een prachtig, indrukwekkend en soms wat melancholisch geheel. Leuk detail is dat de diervriendjes vooral gebaseerd zijn op de tekeningen van E.H. Shepard uit de originele verhalen van A.A. Milne en niet op de tekenfilmkarakters van Disney. Ze zijn daarmee dus ook geen echte dieren, maar een soort van levende knuffelbeesten. Dit geeft de film een extra nostalgisch gevoel mee en maakt het geheel daarmee totaal niet cartoonesk, maar juist volwassen en oprecht.

Conclusie

Christopher Robin heeft mijn verwachtingen meer dan overtroffen en mij regelmatig met een glimlach op mijn gezicht ontroerd. Het uiterlijk van deze film is daarnaast zo belachelijk mooi, dat hij ondanks zijn verhaaltechnische tekortkomingen een genot is om naar te kijken.