Review: Fantastic Four

Fantastic Four, een superhelden reboot waar ik ontzettend naar uitkeek, vooral toen ik zag welke acteurs er gecast waren. Toen er uitkwam dat er problemen op de set waren, de regisseur ‘onstabiel’ gedrag vertoonde en bepaalde shots opnieuw moesten worden gedaan, zakte mijn enthousiasme al iets weg. Dit is de vierde keer dat er een poging is gedaan het groepje superhelden een waardige film te geven en helaas is dit wederom mislukt.

Hoe het begon

The Fantastic Four was het allereerste superheldenteam wat in 1961 door tekenaars Stan Lee en Jack Kirby voor Marvel werd gecreëerd. Zelfs eerder dan populaire helden als Spiderman en The Avengers.

De eerste film die over de vier werd gemaakt verscheen in 1994, maar de meeste mensen zullen die nooit gezien hebben, in tegenstelling tot de volgende film die in 2005 verscheen. Een reboot met onder andere toekomstig Captain America acteur Chris Evans als Johnny Storm en de prachtige Jessica Alba als Sue Storm. Hoewel deze film en het vervolg, wat in 2007 verscheen met de titel Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer, niet konden rekenen op veel positieve recensies, kijk ik inmiddels met hele andere ogen naar deze films. De laatste Fantastic Four reboot stelt namelijk dusdanig teleur dat ik de humor en de knullige special effects uit 2005 een stuk meer ben gaan waarderen.

Het verhaal anno 2015

Waar zal ik beginnen bij deze nieuwe reboot? Laat ik starten met de cast, want daar leek in eerste instantie niks op aan te merken. Miles Teller, de imponerende hoofdrolspeler uit Whiplash, speelt Reed Richards, Kate Mara (House of Cards) is Sue Storm, Michael B. Jordan (Chronicle) is Johnny Storm en Jamie Bell (King Kong, Jumper) speelt Ben Grimm. We beginnen de film met een jonge en slimme Reed, die na een aantal jaar sleutelen samen met zijn vriend Ben een Cymatic Matter Shuttle in elkaar heeft gezet. Dit is een machine waarmee hij objecten kan verplaatsen. Hij denkt in eerste instantie dat ze ergens anders op de wereld terechtkomen, maar niets is minder waar. Hij heeft zonder dat hij het wist namelijk een poort naar een andere dimensie gevonden en geopend. Op school wordt hij niet geloofd, maar hij wordt op een fair waar hij zijn apparaat voor de eerste keer tentoonstelt gerekruteerd door de Baxter Foundation om het idee verder uit te werken. De bedoeling is dat er in de toekomst ook mensen naar de andere dimensie gestuurd kunnen worden.

Hier begint mijn eerste probleem, we gaan zeven jaar vooruit in de tijd vanaf het moment dat Ben hem probeert te helpen met zijn project, tot aan de tentoonstelling waarop hij ‘ontdekt’ wordt. Wij moeten geloven dat we te maken hebben met karakters van rond de 17/18. De leeftijd van de acteurs ligt rond de 30 en ze komen dan ook niet geloofwaardig over als tieners.

Op het instituut maakt Reed kennis met halfbroer en zus Johnny en Sue. Sue is in tegenstelling tot eerdere films niet de echte zus van Johnny, maar is geadopteerd. Wederom zorgt dit weer voor een ongeloofwaardig puntje, want het is wel heel toevallig dat een man met een super slimme zoon bij toeval een meisje in huis neemt wat net zo briljant blijkt te zijn als zijn eigen vlees en bloed. Daarnaast lijken broer en zus geen enkele emotionele band te hebben, ik weet echter niet of dat een tekortkoming is van de acteurs of het script.

Reed leert vervolgens Victor Von Doom kennen, die met hetzelfde vraagstuk als hij bezig blijkt te zijn. De hoop is dan ook dat een samenwerking met elkaar en de rest van het team zal leiden tot een machine die mensen kan verplaatsten. Uiteraard lukt dat en op een avond besluiten Reed, Johnny, Ben en Victor in een dronken bui te teleporteren naar het alternatieve universum. Wanneer het mis gaat blijkt iedereen opeens vreemde krachten te bezitten. Sue reist niet mee en krijgt haar krachten op een wederom erg ongeloofwaardige manier. Ben veranderd in The Thing, maar is daarmee ook alles wat Ben was kwijt. In de oude films zag je de acteur zelf nog onder alle stenen, maar in deze film heeft het wezen geen duidelijke emoties en hebben ze zelfs zijn stem veranderd. Een gemiste kans als je het mij vraagt.

De film richt zich in de eerste helft vooral op de reis naar de andere dimensie. Het is dan ook een grote teleurstelling wanneer je ziet dat de andere wereld alleen uit een paar rotsblokken bestaat. Uiteraard maken we later in de film kennis met Victor, die inmiddels veranderd is in de kwaadaardige Doom. Wat precies zijn intenties en motivaties zijn om de wereld te willen vernietigen wordt niet echt duidelijk. Hij wordt gewoon de bad guy en het is aan de nieuwe helden om hem tegen te houden. Hoewel dit het stuk is met de meeste actie stelt dit wederom teleur. Doom ziet er belachelijk uit. Vooral wanneer hij uit het niets een capeje ergens vandaan tovert om, tja, waarom eigenlijk? Daarnaast zie je alleen een slecht uitziend CGI gezicht zonder emotionele expressie, waardoor het acteerwerk van Toby Kebbel, die eerder op een geweldige manier de gefrustreerde aap Koba in Dawn of the Planet of the Apes een gezicht gaf, niet tot zijn recht komt.

Het karakter van Tim Blake Nelson (The Incredible Hulk, Lincoln), Dr. Allen, wekt in de film echter de meeste irritatie op door zijn constante overdreven en totaal onnodige gekauw op een stuk kauwgom.

Conclusie

Na een sterk begin zakt de film helaas genadeloos in elkaar en krijgen we een hele reeks oninteressante en trage scenes die nergens toe lijden en veel cliché uitspraken bevatten die meer thuis horen in een B-film. Een hoop getyp en geneuzel verder krijgen we wel wat actie, maar die komt door de slechte special effects ook niet goed uit de verf. Daarnaast heeft de film geen hart, bevat vrijwel geen emoties en het kan je eigenlijk niet veel schelen wie het wel en niet overleefd. Aan het eind wordt er duidelijk gehint naar een vervolg, maar ik weet niet of ik daar na deze film nog wel op zit te wachten.