Review: Frank

Frank is een fictief verhaal wat heel losjes gebaseerd is op het alter ego van cult muzikant en komedielegende Chris Sievey, die met een groot nep hoofd op regelmatig transformeerde in Frank Sidebottom. Na het zien van de trailer van Frank was mijn interesse meteen gewekt. Waarom zou een grote acteur als Michael Fassbender een rol willen spelen in een film waarin hij bijna de hele tijd onherkenbaar in beeld is? Het antwoord werd mij tijdens het zien van deze film al snel duidelijk, want Frank is een apart en bijzonder pareltje.

Het verhaal

In Frank komt beginnend muzikant Jon per toeval in aanraking met een onconventionele alternatieve band. Wegens een incident is de band op zoek naar een nieuwe keyboardspeler en laat Jon nu net dat instrument kunnen bespelen. Aan het hoofd van de band staat de mysterieuze Frank die, ondanks het grote masker wat hij draagt dat zijn gezicht volledig verbergt, extreem charismatisch is. Wanneer Jon met de groep meegaat naar een afgelegen huis om hun nieuwe album op de nemen, wordt de situatie steeds vreemder.

Het draait in deze film vooral om één belangrijk ding; wat is succes en hoe definieer je succes? Dat is namelijk voor iedereen anders. Jon’s grote droom is doorbreken als muzikant en bekend worden bij het grote publiek. Hij is op zoek naar waardering en hij haalt niet genoeg uit complimenten van iemand als Frank, hoewel hij gedurende de film wel heel erg tegen hem op gaat kijken en waarde hecht aan zijn mening. Frank, maar vooral de band, lijkt echter niks te geven om de goedkeuring van de massa en dat maakt een belangrijke wending in het verhaal maar al te duidelijk. Een belangrijke boodschap die de film ook probeert mee te geven is dat je creativiteit niet kan aanleren, je hebt talent of je hebt het niet en dat verschil is tussen Jon en Frank duidelijk zichtbaar. Jon heeft geen eigen geluid, maar wil de sound van de band graag commerciëler maken. Dit zorgt juist voor extra problemen, omdat het tegen de natuur van creativiteit ingaat. Creativiteit laat zich namelijk in de meeste gevallen niet leiden.

Geweldige cast

Michael Fassbender (Inglourious Basterds, X-Men, Steve Jobs) is geweldig als Frank. Zowel met als zonder hoofd weet hij een geweldige acteerprestatie neer te zetten. Je voelt zijn enthousiasme en liefde, maar ook zijn machteloosheid, paniek en verdriet. Hij heeft de nummers in de film zelf ingezongen en zijn stem in combinatie met de muziek doen me soms denken aan de muziek van The Doors. Leuk om te weten is dat alle muziek in de film door de acteurs zelf gemaakt is, wat alles een stuk authentieker maakt. Maggie Gyllenhaal (The Dark Knight, Donnie Darko) is geweldig als Clara. Dit is degene die het dichtste bij Frank staat en een hekel heeft aan alles wat mainstream is. Het casten van Domhnall Gleeson (Ex Machina, Star Wars: The Force Awakens) als Jon is ook een goede zet geweest. Hij past totaal niet bij het groepje outsiders en zelfs als hij langer met ze optrekt is het duidelijk dat, ondanks hij het meest normaal lijkt voor de buitenwereld, hij de odd man out is binnen de band.

Conclusie

Muziek speelt in deze film ook een grote rol en de soundtrack is geweldig. Mocht je niks hebben met alternatieve, experimentele en vage muziek, dan zal je deze mening waarschijnlijk niet met me delen. De film eindigt prachtig en ontroerend en laat je met een tevreden gevoel acher. Het is een tijd geleden dat ik een film heb gezien die me zo heeft geraakt en verrast en bij Frank had ik het beide. De film heeft een apart, inspirerend, grappig en bijzonder verhaal over zelfexpressie, vriendschap en liefde voor muziek.