Review: Jurassic World – Fallen Kingdom

Drie jaar na het verschijnen van het langverwachte Jurassic World, is het deze week eindelijk tijd voor de tweede film van deze nieuwe trilogie. Ik heb in tegenstelling tot de vorige keer alleen maar naar de eerste trailer gekeken, in de hoop dat ik wat spoilers kon vermijden en ik ditmaal wel een stuk meer verrast zou gaan worden door de inhoud (lees hier mijn review van Jurassic World waarin ik dit “probleem” besprak). Echter, van die eerste trailer werd ik niet heel erg gelukkig (lees hier mijn geklaag) en ik ging dan ook zonder verwachtingen, maar als dinoliefhebber toch hoopvol naar Jurassic World: Fallen Kingdom.

In Jurassic World: Fallen Kingdom zijn we ook drie jaar verder en is het park op Isla Nublar door de verwoestende gebeurtenissen uit de eerste film inmiddels verlaten en in verval geraakt. De prehistorische bewoners zijn echter niet vergeten, want wanneer een aankomende vulkaanuitbarsting de overgebleven dinosaurussen bedreigt, is Claire vastbesloten om de dieren te redden. De vraag is echter of de rest van de wereld het wel eens is met de stelling dat de dinosaurussen het recht hebben om te overleven of dat deze gebeurtenis juist gezien moet worden als een correctie van de natuur om het geklooi met oud DNA genadeloos af te straffen. Uiteraard wijzen niet alle neuzen dezelfde kant op en zorgt verraad voor een extra probleem waar zowel Claire als raptor-trainer Owen mee te maken krijgt.

De geschetste feiten waren naar mijn idee best wel een interessant uitgangspunt voor een nieuw verhaal en daarom vind ik het extra jammer dat de makers ervoor hebben gekozen om flink wat scenes bijna letterlijk te recyclen vanuit de originele trilogie. Daarmee leunt deze film, net als de vorige Jurassic World film, helaas weer voor een groot deel op de nostalgische gevoelens van de fans (waaronder ikzelf) van het eerste uur.  Het verschil alleen met de vorige film is dat het daarin beter werkte en het in Fallen Kingdom wat minder hartverwarmend voelt. Verheug je na het zien van de trailers trouwens alsjeblieft ook niet teveel op de terugkomst van oudgediende Jeff Goldblum als Ian Malcolm, want die heeft helaas maar een minuscuul bijrolletje.

De terugkerende cast in de vorm van Chris Pratt als Owen, Bryce Dallas Howard als Claire en oudgediende BD Wong, die zelfs al in Jurassic Park te zien was als Dr Henry Wu, doen het in deze film beter dan in Jurassic World en hun acteerwerk voelt natuurlijker en geloofwaardiger. Dit in tegenstelling tot een reeks nieuwe acteurs die in deze film zijn gestopt en waarvan er een aantal zoveel clichés bevatten dat ze bijna cartoonesk worden.

Visueel is de film regelmatig prachtig en de realistische dino’s worden soms afgewisseld met oogverblindend mooie shots, waar ik het liefst direct een poster van zou willen hebben voor boven mijn bed. Leuk om te weten is dat er sinds Jurassic Park nog nooit zoveel animatronics zijn gebruikt in een dino-film en vooral bij de nieuw gebouwde bewegende T-Rex is niet te zien dat het hier gaat om een uit de klauwen gewassen pop.

Conclusie

Ik denk dat we inmiddels kunnen concluderen dat de Jurassic World films het niveau van de eerste Jurassic Park film nooit zullen gaan evenaren en hoewel dat niet perse erg is, zorgt dat van mijn kant niet voor heel veel enthousiasme voor de volgende film die over drie jaar zal moeten verschijnen. Jurassic World: Fallen Kingdom is vermakelijk en vooral de actiescènes met de nieuwste gevaarlijke dino zijn gelukkig wel echt heel briljant en tevens wreed en barbaars gezien de aard van het beestje en dat is iets waar ik heel erg van heb genoten. Dit duistere randje in combinatie met de prachtige beelden zorgen er uiteindelijk nog wel voor dat ik de film een voldoende geef.