Review: Mowgli

Nog een live action Jungle Book film? Ja, na het prachtige The Jungle Book uit 2016 van regisseur Jon Favreau (lees hier mijn filmrecensie), heeft niemand minder dan Andy Serkis zich gewaagd aan een bewerking van de geliefde tekenfilm van Disney. Serkis is de man die motion capture technieken naar een nieuw level heeft gebracht met het tot leven wekken van zijn karakter Gollum in Lord of the Rings, King Kong in de gelijknamige film en Ceasar in The Planet of the Apes trilogie. Ditmaal speelt hij niet alleen één van de karakters, hij heeft deze film tevens geregisseerd.

Mowgli

Mowgli is aan de basis gelijk aan het bekende Jungle Book verhaal. We volgen een kleine jongen die door wolven wordt grootgebracht, nadat zijn ouders zijn omgekomen en we zien hoe hij worstelt met zijn identiteit en zijn plaats in de jungle. De tijger Shere Khan (Benedict Cumberbatch) is opnieuw de grootste dreiging voor zowel Mowgli, als de mensen die in de buurt wonen en de dieren in de jungle. Daarnaast heeft Mowgli twee belangrijke vrienden die hem in de gaten houden in de vorm van de zwarte panter Bagheera (Christian Bale) en de wijze beer Baloo (Andy Serkis).

Hoewel deze overeenkomsten misschien de indruk kunnen geven dat we wederom naar een bijna één op één kopie van het originele verhaal gaan kijken, zijn er een aantal cruciale verschillen die deze film bijzonder interessant maken. Ten eerste is de toon van de film een stuk donkerder in zowel plot als uiterlijk en is de blije Disneyfilter nergens te bekennen. Ook zitten er geen liedjes in de film en zijn er karakters weggelaten, toegevoegd en hebben sommige karakters zelfs een andere rol en een ander doel gekregen. Ook het verhaal zelf gaat soms een kant op die je niet verwacht en zo zorgt een bijna macabere plottwist bijvoorbeeld voor een verandering in koers. Deze positieve ontwikkelingen worden vergezeld door een reeks scenes waarin Mowgli noodgedwongen om moet leren gaan met de mensen in de buurt en zo uitgebreid is dit naar mijn weten nog in geen enkele Jungle Book film gedaan.

Mowgli versus The Jungle Book

Iets wat de mensen die The Jungle Book hebben gezien zich nu waarschijnlijk afvragen wanneer ze horen dat er nog een film is gemaakt over hun geliefde karakters, is of de twee films op elkaar lijken en welke beter en/of leuker is. Aangezien het dezelfde basis betreft ontkom je natuurlijk niet aan deze vergelijking. Liefhebbers van de onschuld van de Disneytekenfilm zullen waarschijnlijk meer genieten van The Jungle Book, maar als ik kijk naar het acteerwerk, visuele uitvoering en originaliteit is Mowgli veruit de beste film van de twee. Hoewel Shere Khan er in Mowgli een beetje cartoonesk uitziet door zijn iets te grote hoofd, ten opzichte van de meer realistische versie in The Jungle Book, is de psychotische blik die hij in Mowgli heeft soms echt angstaanjagend en zorgt deze onvoorspelbare houding van de tijger voor extra spanning bij ons als kijker. Wat mij vooral opviel is dat de stemmen van de dieren in Mowgli duidelijk veel beter bij hun karakters passen dan in The Jungle Book. In de eerdere film klinken ze iets te menselijk en Serkis heeft de dieren in zijn film dan wel menselijke gelaatstrekken gegeven, hun stemmen zijn dan wel weer een stuk rauwer en dierlijker.

Ik heb tevens een hele duidelijke voorkeur als het gaat om het acteerwerk van de Mowgli’s in de twee films. In The Jungle Book voelde ik vaak de connectie niet tussen Mowgli en zijn dierenvrienden. Het is logisch dat het voor een jonge jongen lastig is om te acteren met dieren die er niet echt zijn in een omgeving die voornamelijk door de computer is geanimeerd, maar Rohan Chand, de Mowgli uit de gelijknamige film, lijkt daar echter geen enkele moeite mee te hebben en overtuigd gedurende de hele film.

Conclusie

Toen ik las dat deze film eraan zat te komen was ik ontzettend bang voor een herhaling van The Jungle Book. Tot mijn grote verbazing heb ik net zitten kijken naar een film die mijn verwachtingen meer dan overtrof en waar ik ontzettend van heb genoten. Mowgli zit goed in elkaar, is verrassend, bij vlagen erg grappig, ziet er prachtig uit, heeft een mooie bijpassende soundtrack en laat zien dat Andy Serkis de kunst van het regisseren meer dan goed heeft afgekeken van Lord of the Rings regisseur Peter Jackson.

Leuk dingetje voor de Lord of the Rings fans onder ons is dat de beelden van zowel de intro als het einde van het verhaal worden vergezeld door een verteller. Net als in LOTR is die stem van niemand minder dan Cate Blanchett die de stem van Kaa inspreekt. Aangezien zowel de manier waarop ze haar stem gebruikt als dat sommige woorden bijna en soms hetzelfde zijn als die in het begin van LOTR, krijg je als extraatje ook nog even kort het Middle Earth gevoel mee.

Mowgli is vanaf vandaag te zien op Netflix.