Review: The Walk

Hoewel mijn hoogtevrees niet extreem dramatisch is, werd ik al wel een beetje duizelig tijdens het kijken van de trailer van The Walk. Ik besloot hem toch te gaan kijken, want ik had zo’n vermoeden dat deze film de klamme handjes wel waard zou gaan zijn.

Het verhaal

The Walk gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de jonge Franse koorddanser Philippe Petit, die het in 1973 voor elkaar kreeg om te lopen op een kabel die gespannen was tussen de Twin Towers van het World Trade Center in New York. Er verscheen eerder al een documentaire over deze waaghals met de naam Man on Wire, maar deze heb ik bewust even overgeslagen omdat ik daardoor zonder voorkennis van deze film kon gaan genieten.

Het verhaal in The Walk kan je globaal opsplitsen in drie delen. Het begint met een introductie van onze hoofdrolspeler, een man met een bijzondere passie, verliefd wordt en op het idee komt om de bizarre en onmogelijke oversteek tussen de Twin Towers te gaan maken. Daarnaast begint hij een ‘crew’ te verzamelen, die hem moet gaan helpen om zijn droom te verwezenlijken. In het middelste gedeelte probeert hij samen met zijn nieuwe vrienden een manier te vinden om op illegale wijze de toppen van de nog onafgemaakte gebouwen te betreden, om zo een kabel te kunnen spannen om op te lopen. Dit gedeelte voelt soms een beetje aan als een scene uit Mission Impossible, waarbij je je telkens afvraagt hoe ze dit in hemelsnaam voor elkaar moeten gaan krijgen. Het laatste gedeelte is de finale, waarin Philippe het koord betreedt en ons deel laat uitmaken van zijn grote droom.

In goede handen

De regie van de film was in handen van Robert Zemeckis, de man die verantwoordelijk is geweest voor geweldige klassiekers als Back to the Future, Who Framed Roger Rabbit, Forrest Gump, Contact en Cast Away. Met deze man aan het roer kon het dus eigenlijk al niet meer mis gaan. Het verhaal zit goed in elkaar en hoewel je voor het grootste gedeelte echt wel weet waar het heen gaat en hoe het afloopt, ben je daar tijdens het kijken van de film niet altijd zeker van. Minpuntje aan de film is dat Gordon-Levitt als Philippe regelmatig in beeld komt om het verhaal te vertellen. Waarom er niet is gekozen voor een voice-over, maar voor een Philippe die vanaf het vrijheidsbeeld zijn verhaal direct in de camera tegen de kijker verteld, is mij een groot raadsel.

Joseph Gordon-Levitt

Hoofdrolspeler en absolute ster van deze film is Don Jon, (500) Days of Summer en Inception acteur Joseph Gordon-Levitt. Deze getalenteerde en nog vrij jonge acteur heeft al flink wat verschillende karakters vertolkt en hij weet elke keer te overtuigen. Ik was bang dat het Franse accent een karikatuur van hem zou maken, maar dat was geenszins het geval. Het is wel jammer dat de film niet laat zien waar zijn passie oorspronkelijk vandaan komt en ons niet wat meer over de geschiedenis van het karakter geeft. Ook wordt er wat weinig aandacht besteed aan de trainingen die hij krijgt van zijn leermeester en circusartiest Papa Rudy, die gespeeld wordt door Ben Kingsley.

Adembenemend

Zoals ik had verwacht zijn de visuele effecten van deze film adembenemend en realistisch. Ik zat regelmatig met zweethanden naar het scherm te kijken en het verbaasde me dat ik bijna geen last had van mijn hoogtevrees tijdens het ‘moment suprême’, maar juist wel tijdens alle scenes eromheen. Daarnaast maakt het feit dat de torens er niet meer zijn deze film nog een beetje extra bijzonder. Elk deel van het gebouw komt uit de computer, maar dat is op geen enkel moment te zien.

Conclusie

Door het subtiele, maar effectieve gebruik van de effecten komt alles in deze film op een geloofwaardige manier tot leven. De keuze voor Joseph Gordon-Levitt voor de rol van Philippe is perfect geweest, want hij weet het enthousiaste, charmante, maar soms wat egoïstische karakter overtuigend neer te zetten. Hoewel je door het wat oppervlakkig uitwerken van zijn karakter niet altijd meegaat in zijn denkwijze voel je zijn liefde, rust, enthousiasme en trots wel op de momenten dat het echt belangrijk is.