Review: Trumbo

Toen ik zag dat de briljante Breaking Bad acteur Bryan Cranston een rol zou gaan vertolken in een film die zou gaan over een belangrijke gebeurtenis in de filmgeschiedenis, kon ik als filmliefhebber natuurlijk niet anders dan deze film gaan kijken.

Het verhaal

Trumbo is gebaseerd op het waargebeurde en zeer boeiende verhaal van Dalton Trumbo. Dit was een beroemde scenarioschrijver die eind jaren veertig samen met andere belangrijke figuren uit Hollywood na een rechtszaak op de zwarte lijst werd gezet wegens controversiële politieke voorkeuren. Het communisme werd in de VS na de Tweede Wereldoorlog gezien als de grote vijand en Trumbo’s sympathie voor deze denkwijze werd hem dan ook niet in dank afgenomen. Gedurende de dertien jaar na de uitspraak weigeren de grote Hollywood studio’s hem in te huren wegens angst geassocieerd te worden met zijn ‘radicale’ ideeën. Trumbo geeft het echter niet op en weet via omwegen zijn werk toch verfilmd te krijgen. Het duurt echter nog tot de jaren ’60 totdat zijn naam officieel weer verbonden werd aan zijn scripts en hij de erkenning kreeg die hij verdiende.

Uitvoering

Er gebeurt heel veel in Trumbo, maar een minpunt aan de film is dat er bij sommige onderdelen en gebeurtenissen juist niet lang genoeg wordt stilgestaan. Een voorbeeld hiervan is de belangrijke rechtszaak die het leven van heel veel mensen in die tijd op zijn kop heeft gezet. De impact van de uitspraak en het gevecht wat Trumbo, doordat hij op de zwarte lijst komt te staan, moet voeren komt daardoor niet altijd goed uit de verf. Sommige gebeurtenissen worden niet uitgebreid genoeg belicht, waardoor er geen sprake is van een echte climax en de film op een gegeven moment iets inzakt en bijna saai wordt. Ook zijn verslaving aan pillen en alcohol wordt minder heftig gebracht dan dat deze daadwerkelijk was. De heftige strijd die Trumbo heeft moeten voeren heeft uiteindelijk wel gezorgd voor bijvoorbeeld het briljante script van zijn klassieker Spartacus, maar van de keiharde strijd op de weg daarnaartoe zien we in deze film dus helaas te weinig terug.

De uitvoering van de gebeurtenissen tijdens en rondom de rechtszaak zijn echter wel heel goed op beeld gezet, want er zijn hiervoor archiefbeelden geweldig vermengt met zwart-wit beelden van de acteurs zelf. Daarnaast passen zowel de muziek als de kostuums en de decors telkens perfect bij de tijd waarin de scenes zich afspelen. De aandacht voor deze details laat zien dat de makers deze film heel serieus hebben genomen en ze het leven en het belangrijke verhaal van Trumbo met respect aan de wereld wilde tonen.

De film voelt dan ook echt heel eerlijk en dat is niet voor niks, want de schrijver heeft de inhoud van het script vooral gebaseerd op verhalen van Trumbo zijn eigen dochters. De film legt dan ook veel nadruk op de familiedynamiek, omdat die in de loop van de dertien jaar dat Trumbo naamloos moest opereren natuurlijk heel erg veranderde.

Overtuigend acteerwerk

Zowel hoofd- als bijrollen worden stuk voor stuk door goed acterende mensen ingevuld. Bryan Cranston is briljant gecast als de slimme en optimistische, maar soms ook koppige en egoïstische familieman Dalton Trumbo. Cranston heeft zich in het verleden altijd al goed kunnen inleven in zijn personages en deze film is daar geen uitzondering op. Hij weet Trumbo’s passie voor zijn vak en geloof in recht op vrijheid van meningsuiting perfect te vertolken.

De rol van de anticommunistische roddel columniste Hedda Hopper, een vrouw die het Trumbo en zijn vrienden heel moeilijk heeft gemaakt, wordt gespeeld door de tevens altijd briljante The Queen en The Hundred-Foot Journey actrice Helen Mirren. Een actrice die het ook verdiend om genoemd te worden is Elle Fanning. Zij speelt zeer overtuigend Trumbo’s oudste dochter vanaf dat ze 13 is tot aan een volwassen vrouw van 31. De transformatie die haar karakter moet ondergaan is enorm en Fanning weet deze feilloos aan ons als publiek te tonen.

Belangrijk punt en iets wat in veel films vaak fout gaat is het ouder laten worden van hoofdrolspelers. In Trumbo wordt iedereen gelukkig overtuigend ouder, dus dat is een groot pluspunt.

Conclusie

Trumbo is uiteindelijk een verhaal over een man die bleef geloven en handelen naar zijn eigen waarden, normen, geloof en principes. Daarnaast is het een verhaal over vrijheid van meningsuiting een onderwerp dat ook in deze tijd nog erg relevant is. Een bijzonder document wat met een speelduur van ruim twee uur iets aan de lange kant is en soms wat heftigheid mist, maar wat door alle perfect uitgevoerde details meer dan de moeite waar is om te zien. Tevens zorgt het eind voor een bevredigende en perfecte afsluiting, waardoor de film toch compleet voelt.

Bekijk vooral ook even de aftiteling om de foto’s en het beeldmateriaal van de echte Dalton Trumbo en zijn leven te zien. Door het zien van deze foto’s en beelden besefte ik mij des te meer hoe goed de inhoud van deze film eigenlijk is.