Review: Vleesverlangen

Als iemand die nog niet zo lang vegetarisch eet is het concept van het verlangen naar vlees goed te snappen. Hoewel ik het niet perse mis, vind ik de geur van bijvoorbeeld pizza met salami nog steeds heerlijk en soms maar moeilijk te weerstaan. Ik heb inmiddels al flink wat documentaires gezien over wat er zich afspeelt in de bio-industrie en in slachthuizen. Met alles wat ik weet verbaasd het mezelf dat ik de afgelopen jaren überhaupt nog in staat ben geweest om vlees te eten en dat is precies wat Marijn zich in deze film ook afvraagt.

Vleesverlangen is de eerste bioscoopdocumentaire van Marijn Frank, dit is de vrouw die de meeste mensen wel zullen kennen als presentator van het populaire programma Keuringsdienst van Waarde. Marijn ziet zichzelf als echte vleesjunk en voelt zich tegelijkertijd hypocriet over het feit dat ze haar kind geen vlees te eten geeft door alle kennis die ze ervan heeft. Ze besluit haar ‘verslaving’ recht in de ogen te kijken door zelf een dier te leren slachten. Eerst moet ze op zoek naar een locatie waar dit mogelijk is en waar ze kan gaan meelopen. Dit lukt en ze begint vol goede moed aan haar stage, die in totaal zes weken in beslag zal nemen. Ook gaat ze haar geestelijke verlangen naar vlees te lijf door een psycholoog te bezoeken.

Uitvoering

Wat heel goed is aan deze documentaire is dat de boer waar Marijn te gast is haar steeds wijst op het feit dat ze moet blijven kijken naar alles wat er gebeurd. Je handen voor je ogen houden is bijvoorbeeld toch een beetje hetzelfde als ontkennen wat er met de beesten gebeurd tijdens de slacht. Vlees komt van dieren en dat is iets wat Marijn weer even op een pijnlijke manier duidelijk wordt. Naast het zien van de innerlijke strijd die Marijn de hele documentaire levert, leer je ook meer over de geschiedenis en toekomst van vlees eten en kom je te weten wie de eerste bekende vegetariër was.

Conclusie

Ik vind dat de maakster de tweestrijd van het eten van vlees goed in beeld brengt. Het eten en bereiden van vlees wordt soms op een bijna erotische manier gefilmd, terwijl we in de slachterij de kille realiteit zonder mooi muziekje eronder te zien krijgen. Vleesverlangen is een confronterende documentaire die mij in ieder geval flink aan het denken heeft gezet, maar mij wel met een heel dubbel gevoel laat zitten. Ik kan helaas niet echt vertellen waarom dat zo is, anders weet je al welke kant de film uiteindelijk opgaat. De documentaire is met 74 minuten wat aan de korte kant en had naar mijn mening best nog wel wat meer issues rondom het onderwerp mogen belichten. Ondanks dat is de film meer dan de moeite waard om eens te gaan kijken.