Na voor de zoveelste keer overweldigd te worden door het aanbod van Netflix, denk ik regelmatig vol weemoed terug aan de tijd dat de keuzestress nog een stuk minder aanwezig was als het ging om het kijken van films. On demand films en series kijken is iets van de laatste jaren en ik moet zeggen dat ik niet altijd zo blij ben met al deze nieuwe ontwikkelingen.
Mijn kindertijd
Ik ben geboren in 1981 en in mijn jeugd was het kijken van tekenfilms op zaterdagochtend en naar de film gaan op kinderpartijtjes een terugkerend fenomeen. Er waren echter een aantal periodes in het jaar waar ik als filmliefhebber ontzettend naar uitkeek en een voorbeeld daarvan was Kerst. Ik ben nooit zo’n liefhebber (en nog steeds niet) geweest van de (verplicht gezellige) feestdagen, maar het was wel het moment dat bijna elke televisiezender toffe films uitzond. Aangezien het in die tijd nog vrij bijzonder was om films op televisie te kijken, maakte het mij dan ook niet uit om een film als Home Alone vijf jaar op rij te zien. Ik en mijn familie genoten er desondanks elke keer weer van. Ik kan mezelf ook nog een Kerstdag herinneren waarop mijn vader en ik na het gourmetten The Dark Crystal gingen kijken. Ik vond (net als mijn pa) The Muppets te gek en hoewel ik achteraf niet snap dat ik de poppen in The Dark Crystal niet doodeng vond, is deze herinnering mij zeer dierbaar.
Andere periodes in het jaar waar mijn zus en ik naar uitkeken waren de vakanties en dan met name de vakanties waarin het weer niet meer zo lekker was. Dat waren de momenten dat we in de videotheek rond mochten neuzen om vermaak voor de aankomende week uit te gaan zoeken. Ik weet nog goed dat het bij Videoland in verhouding altijd veel goedkoper was om meerdere films voor meerdere dagen te huren, dus dat deden/mochten we dan ook. Het kiezen van maar één enkele film was namelijk vrij onmogelijk, want naast het feit dat mijn zusje en ik allebei iets anders wilde zien, hadden mijn ouders (helaas) ook inspraak in de keuze. Meerdere films betekende dan ook dat we allemaal in ieder geval één en soms zelfs twee films mochten uitkiezen, wat op zichzelf al één groot feest was.
Het voordeel van die tijd was ook dat er niet tien films per week in de bioscoop uitkwamen en de keuzestress een stuk minder groot was. Dit betekende echter ook dat het nog wel eens voorkwam dat je een film onbedoeld vaker zag. Ik weet nog goed dat ik dolgraag naar Lady en de Vagebond wilde en na veel smeken gingen mijn moeder (en volgens mij ook mijn zusje, maar dat weet ik niet meer zeker) naar de bioscoop om deze film te zien. Ik had toen nog niet kunnen weten dat ik die week erna twee uitnodigingen voor partijtjes zou krijgen en dat we op beide feestjes naar dezelfde film zouden gaan.
Vernieuwend
Hoewel er de laatste jaren natuurlijk heel veel vernieuwing is als het gaat om betere special effects, animaties en 3D effecten, moet ik zeggen dat ik niet snel meer omver wordt geblazen door nieuwe ontdekkingen. Dit in tegenstelling tot een aantal vroege filmervaringen. In mijn geheugen gegrift zit het moment dat ik voor de eerste keer Jurassic Park aanschouwde. Noodgedwongen zaten ik en één van mijn beste vriendinnen op de eerste rij vanwege een bijna uitverkochte zaal, maar daardoor maakte de eerste opwachting van de Tyrannosaurus extra indruk. Ik weet nog goed dat ik werd overweldigd en geschokt was en naast zeer enthousiast en gelukkig stiekem toch ook wat angstig genoot. De film heb ik daarna nog een aantal keer op het witte doek gezien, want ik besefte mezelf toen al dondersgoed dat ik iets heel bijzonders had gezien en dat niet veel een dino op een bioscoopscherm zou kunnen overtreffen. Jurassic Park is tot op de dag van vandaag nog steeds één van mijn grote favorieten.
Films maakten in die tijd sowieso wat meer indruk, wat denk ik naast het feit dat er minder aanbod was ook zeker lag aan mijn leeftijd. Van een film als IT, die ik met twee vriendinnen in het donker in een huis zonder ouders heb gekeken, heb ik bijvoorbeeld zeker nog een week wakker gelegen.
Series
Het kijken van series was vroeger natuurlijk ook flink anders dan nu. Er kwam gewoon elke week een aflevering op televisie en daar moest je het mee doen. In de tijd dat internet opkwam, maakte ik ook nog regelmatig gebruik van mijn geliefde videotheek om de hoek. Eén van de fijnste kerstvakanties die ik heb gehad was thuis met een volledig seizoen van een nieuwe serie in mijn bezit. Ik zapte de week ervoor per toeval langs een zender waarop een aflevering van het tweede seizoen van Lost werd uitgezonden. Ik was direct geïntrigeerd en besloot uit te gaan zoeken of het mogelijk was om het eerste seizoen te kunnen bemachtigen, zodat ik deze geweldige serie op televisie kon gaan volgen. Tot mijn grote vreugde bleek de videotheek het complete eerste seizoen te hebben liggen en dat was mijn eerste en gelukzaligmakende ervaring met het fenomeen bingewatchen.
Fijne herinneringen
Als ik nu teruglees wat ik hierboven allemaal heb neergezet heb ik bijna de neiging om als 37-jarige al te roepen dat vroeger alles beter was, maar dat ga ik niet doen. Ik ben echter wel heel blij dat ik een tijd heb meegemaakt waarin je je kerstvakantie nog met haperende videobanden doorbracht en je als gezin echt voor een film ging zitten, inclusief een bakje chips. Het fijne van nu is natuurlijk wel dat ik on demand nog steeds kan genieten van de films die mij in mijn jeugd zoveel plezier hebben gebracht en ik dat oude gevoel soms toch nog even naar voren kan halen.
2 Comments
Klinkt allemaal heel bekend. Wat ik voornamelijk mis, bijvoorbeeld met series, is dat door het grote aanbod bijna niemand meer naar hetzelfde kijkt en het soms moeilijk kan zijn om series met anderen te bespreken, zelfs als ze wekelijks worden uitgezonden. Dat van die series in de videotheek halen heb ik ook gedaan. Had van The Sopranos de eerste DVD geleend en ben volgens mij dezelfde avond voor sluitingstijd nog terug gegaan om de rest van het seizoen te lenen.
Op de middelbare school was één van m’n vrienden altijd ’s zomers alleen thuis en spraken we met een groepje af, haalden 7 weekfilms en keken dan heel de nacht door. Dat zou nu een stuk moeilijker worden om te bepalen wat je zou kijken (en inmiddels zou het me waarschijnlijk ook niet meer lukken om de hele nacht wakker te blijven).
Dat van het feit dat niemand meer hetzelfde laat te kijken vind ik zelf stiekem ook wel jammer. Hoewel mensen natuurlijk ook wel achteraf praten over bijvoorbeeld de nieuwe aflevering van The Walking Dead is het niet meer hetzelfde als vroeger. Toen wist je dat iedereen om je heen hetzelfde had gekeken en was het heerlijk om de dag erna na te kunnen praten en jouw theorieën of ideeën de groep in te gooien 🙂