Ik weet dat de titel van deze blog vrij deprimerend klinkt, maar gelukkig is de inhoud helemaal niet zo negatief als dat de titel doet vermoeden. Nadat ik eind maart vanuit het huis van mijn ex verhuisde en naast afscheid van hem ook Amsterdam definitief achter me liet (lees hier meer), was het tijd voor een nieuw avontuur. Na het tijdelijk logeren in een B&B (lees hier meer), in een kamer via Airbnb (lees hier meer) en bij mijn ouders, was het bijna drie weken geleden eindelijk tijd om te verhuizen naar Den Haag, mijn nieuwe woonplaats tot in ieder geval 1 november.
De bedoeling was in eerste instantie dat ik een week later zou verhuizen, maar toen de eigenaresse van mijn tijdelijke kamer aangaf eerder naar het buitenland te vertrekken, besloot ik vrij impulsief om dan ook maar iets eerder mijn spullen te pakken. Iets wat in eerste instantie wel wat paniek met zich meebracht, maar die door de hulp van mijn twee kleine schattige nichtjes van 3 en 5 die heel graag wilde meehelpen op de dag zelf, al snel minder werd. De rust die in de dagen erna over me heen viel verraste en verbaasde mij en ik kan nu al met zekerheid zeggen dat ik definitief in Den Haag wil blijven (ik schrik wel een beetje van mezelf dat ik dat nu al met jullie durf te delen).
De bedoeling was om de stad uit te proberen, aangezien ik er in mijn hele leven niet meer dan vijf keer ben geweest, maar ondanks dat er een goed gevoel bij had. Inmiddels voel ik mezelf dusdanig thuis dat ik denk dat ik eerdaags maar eens op zoek moet gaan naar een kamer waar ik vanaf 1 november kan gaan wonen. Mocht iemand iets weten, dan hou ik mezelf graag aanbevolen!
Het grootste voordeel van mijn huidige locatie is de afstand tot het strand, want dat is op de fiets niet meer dan een paar minuten. Ik wordt ’s morgens dan ook niet meer wakker gemaakt door het vrolijke getjilp van schattige vogeltjes, maar door het lompe geluid van een paar uit de klauwen gewassen zeemeeuwen. Ik ben gek op de natuur en ga graag naar het bos of de hei, maar zodra het wat begint te schemeren ben ik toch elke keer weer een beetje bang dat er iemand uit de bosjes springt die het op me voorzien heeft. Op het strand is het anders, ik voel me daar veilig, vrij en oprecht gelukkig. Ik merk dat er een soort van rust over me heen komt als ik met mijn voetjes het koude water raak en ik kan uren luisteren naar het geluid van de golven (en ja, ook van de lompe zeemeeuwen). Mensen zijn doordeweeks op mijn stukje strand ook heel fijn, want iedereen lijkt in de branding te wandelen met een lichte, maar gelukzalige grijns op zijn gezicht die aanstekelijk werkt.
Ik merk dat het strand vooral een helende werking heeft als ik mezelf ellendig voel. Mijn Borderline Persoonlijkheidsstoornis heeft mij sinds ik in Den Haag woon redelijk met rust gelaten. Een begripvolle ex die mij tijdens een semi paniekaanval wegens mijn verhuizing weer rustig maakte, twee gezellige vrouwelijke huisgenootjes, het ontdekken van een voor mij compleet nieuwe stad en een lieve en zeer inspirerende Tindermatch hebben echter zowel de nodige positieve als negatieve gevoelens bij me losgemaakt. Het strand laat mij deze ervaren en verwerken en zorgt ervoor dat ik met een blos op mijn wangen ’s avonds in slaap val en niet doorschiet in een paniekaanval. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik zit te huilen op het strand of lopend door de branding en nee, dat is niet alleen wegens mijn (irrationele) angsten en negatieve gevoelens, maar ook regelmatig en zelfs vaker van geluk. Ik ben zo dankbaar dat ik mezelf zo fijn voel op deze nieuwe plek en ik ben zo dankbaar voor de nieuwe inspirerende mensen die ik sinds kort in mijn leven heb. Daarnaast probeer ik een middenweg te vinden tussen mijn oude en nieuwe leven en wil ik de komende tijd zoveel mogelijk lieve vrienden bezoeken die ik al veel te lang niet meer heb gezien en stiekem een beetje begin te missen!
Het enige nadeel aan het vaak naar het strand gaan is dat ellendige zand. Ik weet dat het erbij hoort, maar inmiddels zit alles onder en hoe vaak ik ook was of stofzuig… het ligt overal!! Kwestie van wennen? Ik denk het wel en sowieso is het de rust in mijn koppie gelukkig meer dan waard.
3 Comments
Fijn dat je je plekje gevonden hebt en hopelijk ook snel een vaste kamer! Heb nu niet meer echt een plek nodig om rust te vinden, maar vroeger was dat altijd in Rotterdam aan de Maas bij de Boompjes (ter hoogte van het oude Tropicana). Gewoon rustig op een bankje zitten, genieten van het mooie uitzicht van de Maas en de skyline…
Wat fijn dat je een leuke stad hebt gevonden! Ik kan zelf ook heel erg tot rust komen op het strand. Den Haag is ook echt een fijne stad!
Het liefst wil je een dikke knuffel geven! Ik snap waarom het strand je emotioneel kan maken. Het is rustgevend en je gaat naar je innerlijk gevoel luisteren waardoor er sommige gevoelens naar boven kunnen komen.
Den Haag is mijn favoriete stad in NL (ik ben van België), vooral Scheveningen!