Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben zit ik in mijn eentje in een pannenkoekenrestaurant in Lage Vuursche, mijn woonplaats voor de komende zes dagen. Zoals de meeste van jullie wel weten (zo niet en ben je wel nieuwsgierig, dan kan je hier het verhaal lezen) ben ik voorlopig thuisloos. Ik ben inmiddels weg bij mijn ex uit Amsterdam, ik heb een tijdje bij mijn ouders gelogeerd en ik verblijf de komende 20 dagen in twee b&b’s en bij vrienden. Hoewel er genoeg mensen zijn die in hun eentje (in eigen land) op vakantie gaan, voelde het voor mij toch heel gek om een kamer te boeken voor mij alleen.
Ik vond in Lage Vuursche, een heel klein plaatsje midden in de natuur vlak bij Hilversum, een schattige bed and breakfast waar je de optie had om een eenpersoons kamertje met een bed, een tafeltje en een wasbak te huren voor een betaalbare prijs. Op minder dan zes vierkante meter heb je alles wat je nodig hebt en aangezien het vrij rustig is door het tegenvallende weer heb ik het gedeeld sanitair praktisch voor mezelf. -> Klik hier voor de website deze kleine, maar uitstekende bed and breakfast.
Ik ben over het algemeen niet iemand die moeite heeft met dingen in haar eentje doen. Ik winkel het liefst alleen, in mijn eentje naar de bioscoop doe ik wekelijks en ik geniet regelmatig van een solo fietsritje door de natuur. Uit eten gaan en stappen gaan in mijn ogen echter een stapje verder en op één of andere manier zijn deze ervaringen toch wat kwetsbaarder in je uppie. Het valt mij op dit moment wel op dat als je ergens in je eentje bent en je je telefoon in je tas laat er veel dingen opvallen die normaal langs je heen zouden zijn gegaan. In mijn geval moet ik op dit moment een beetje lachen om de rood met witte plastic tafelkleden en de geblokte gordijnen die effectief worden ingezet om een nostalgisch pannenkoekenhuis gevoel op te wekken. De lampen in deze tent zijn te gek, maar mijn bankje zit door een overbodige strook hout bij mijn boven rug verschrikkelijk. Schuin achter mij zit een gezin waarbij ik het idee krijg dat een wat ongemakkelijk lachende jongen voor de eerste keer uit eten is met zijn vriendin inclusief schoonfamilie en schuin voor mij zit een meisje mij, in bijzijn van haar opa en oma, vragend aan te kijken en in de gaten te houden of ik wel echt helemaal alleen ben en blijf.
Hoewel ik het inmiddels wel gewoon durf om hier in mijn eentje te gaan zitten en gezien het feit dat er geen supermarkt in de buurt zit en er op deze zaterdagavond geen andere optie is dan om mijn knorrende maagje in één van de gezellige restaurantjes te stillen, kan ik maar niet wennen aan het in mijn eentje uit eten gaan. Ergens een drankje drinken of een broodje eten vind ik geen probleem en zelfs ontspannend en ook het in mijn eentje ontbijten in de gezamenlijke woonkamer in de bed and breakfast is een heerlijk begin van de dag en met alle goedemorgens die voorbijkomen ook wel weer heel gezellig. Tijdens het nuttigen van een avondmaaltijd kan ik mezelf echter nog niet afsluiten voor de blikken van anderen, draai ik zoveel op mijn stoel dat ik op een gegeven moment uit gekkigheid niet meer weet hoe ik moet zitten en merk ik dat sneller eet dan dat ik dat normaal doe. Ik dwing mezelf daarom om af en toe gewoon even voor me uit te staren en goed door te ademen, maar de onrust blijft in mijn lijf zitten.
Zal dit gewoon een kwestie van gewenning zijn of zal ik volgende keer op zoek gaan naar een andere ‘eenzame ziel’ om mezelf daarbij aan te sluiten? Dat zou in ieder geval wel een hele leuke manier zijn om nieuwe mensen te leren kennen!
Je vraagt jezelf misschien af waarom ik mezelf hier zo druk om maak of in ieder geval zo mee bezig ben. Ik probeer mezelf bewust te laten wennen aan het dingen alleen ondernemen en het in contact komen met nieuwe mensen. Als tiener en twintiger leken dat soort dingen vanzelfsprekend te gaan en sprak ik met mijn pure en soms wat naïeve koppie onbekenden in bijvoorbeeld de kroeg of op een feestje zonder enige moeite aan. Eén van de doelen die ik mezelf dit jaar heb besteld is om deze spontaniteit en vrijheid die ik bij mezelf op dit moment mis weer terug te vinden. Ik verhuis midden juni voor een paar maanden naar Den Haag en ik ken daar praktisch niemand. Ik zou dolgraag wat concerten in Het Paard van Troje willen bezoeken en dansen op Parkpop en dit zijn dan ook twee uitgelezen kansen om tevens wat gelijkgestemden te leren kennen in mijn tijdelijke, maar misschien wel toekomstige permanente woonplaats. Ik vind de gedachte om deze dingen in mijn eentje te ondernemen echter nog doodeng, maar ik wil het wel heel graag gaan doen!
Ik ga jullie de komende maanden uiteraard op de hoogte houden van mijn vorderingen en bevinden en mochten jullie voor mij nog tips hebben naar aanleiding van bovenstaand verhaal of zelf in Den Haag wonen en mijn nog wat onzekere ikje misschien een keer op sleeptouw willen nemen deze zomer, dan hoor ik het graag!
10 Comments
Klinkt herkenbaar. In je eentje naar de bios is één ding, maar in je eentje naar een restaurant vin dik ook niet leuk. Een paar jaar geleden, tussen twee relaties in, ben ik ook in mijn eentje op treinvakantie naar Frankrijk geweest. Heel leuk, want je bepaalt je eigen tempo en hoeft met niemand rekening te houden, maar toch ook eenzaam. Vooral als je op een terrasje gaat zitten of aanschuift voor het avondeten. Toch is dat alles ook heel leerzaam. En als ik het zo lees red jij jezelf ook wel in je eentje. Goed dat je er ook op uit blijft gaan.
Iedereen heeft dat wel in bepaalde situaties. Ik heb het niet heel snel en als ik vroeger voor m’n werk ergens alleen was ging ik vaker eten afhalen en in het hotel eten dan alleen dineren. Maar vooral omdat dat efficiënter is. Verder niet zo’n moeite om dingen alleen te ondernemen. Netwerk events staan overigens niet hoog op lijstje (tenzij het natuurlijk de filmblog Get Together is), dat kost me altijd erg veel moeite omdat ik zelf redelijk rustig ben.
Ik vind dingen alleen doen ook fijn. Laatst ook alleen in een cafe/restaurant gaan zitten omdat ik moest wachten en het had geen zin om heen en weer naar huis te gaan. Voelde wel raar om er alleen te gaan zitten maar dat komt meer omdat ik dan bezig ben met: wat denken andere mensen. Want bijna iedereen vind het raar als je er alleen zit… Als ik alleen naar de bios ga denk ik hier niet meer over na en ben zelfs alleen naar een festival geweest. Dat voelde dan ook wel raar maar was heel tof.
Oeh, tof dat je in je eentje naar een festival bent geweest. Hoop ook dat ik dat eerdaags ga durven 🙂
Ik ben het zelfs veel makkelijker gaan vinden om dingen in mijn eentje te doen. Alleen reizen naar Stockholm, daar vooral geen taxi nemen maar het openbaar vervoer en er zelf proberen uit te komen. Zodat ik diezelfde avond aan manlief – hij was daar voor vergaderingen, dat dan weer wel – uit kon leggen hoe de stad in elkaar zat. Een aantal jaar geleden ben ik voor het eerst in mijn eentje uit geweest. Gaan dansen. Naar een club. Ook dat was erg spannend, maar ontzettend leuk. Alsof ik een grens was over gegaan. Misschien klinkt dit voor jou / jullie wel heel normaal. Maar ik ben al sinds mijn twintigste samen (ik ben inmiddels 46) en heb eigenlijk van jongs af aan dingen ‘samen’ gedaan. Ik vind het een uitdaging om dingen alleen te doen.
Mooi geschreven artikel! Ik ben ook wel iemand die graag dingen in haar eentje doet. Maar ik begrijp wel dat het uitgaan en socializen in je eentje wel wat spannender is.
Toen ik in het buitenland woonde, had ik geen enkel probleem met in mijn eentje eten en zo, maar hier in België vind ik dat wel heel raar. Gek hé? Misschien kwam het daar door het ‘ze kennen mij hier toch niet en ik val sowieso al op als Europeaan’-gevoel, terwijl dat hier helemaal niet zo is?
Veel succes!
Heel apart hoe dat werkt inderdaad – Ik heb er in het buitenland ook een stuk minder moeite mee, maar hier in Nederland vind ik het ook nog steeds erg ongemakkelijk.
Oh ja, herkenbaar hoor! Ik kan heel slecht dat soort dingen alleen. De stad in bijvoorbeeld, dat doe ik alleen alleen wanneer ik weet wat ik moet halen. Dus snel even naar de Blokker voor een treinkaartje en daarna ga ik weer naar huis. Stom eigenlijk. Ik ga denk ik binnenkort eens lekker op een terrasje zitten. Alleen. En dan zien hoe ik dat vind. Voor de zekerheid neem ik dan wel een boek mee. Dan kan ik me daar altijd nog achter verschuilen. X
Naar de stad gaan vind ik dan weer geen probleem :). Het is inderdaad een goede test om een terrasje te pakken met een boek, dat heb ik zelf ook regelmatig gedaan. Lekker lezen als het ongemakkelijk wordt 😉