Er wordt online genoeg gesproken over dat de perfecte plaatjes die voorbij komen op social media kunnen zorgen voor een enorm minderwaardigheidscomplex. Vooral als het gaat over uiterlijk. Hoewel ik daar in het begin dat ik op Instagram zat zelf ook nog wel eens last van had, is het inmiddels overduidelijk dat er zoveel foto’s een photoshop metamorfose hebben genoten, dat ik me al snel besefte dat ik mezelf spiegelde aan iets wat eigenlijk niet helemaal echt is.
Na jarenlang onzeker te zijn geweest over mijn eigen uiterlijke verschijning kan ik zeggen dat ik op 36-jarige leeftijd (gelukkig) een punt heb bereikt dat ik besef dat ik niet perfect ben, maar niks te klagen heb en mezelf ook gewoon recht in de spiegel kan aankijken. De onzekerheden die bij mij wel voortvloeien uit het gebruik van social media zijn het kijken naar de levens en de daarbij gepaarde activiteiten die tentoongesteld worden. Die halen de zekerheid over en de kijk op mijn eigen leven op emotioneel instabielere dagen flink naar beneden.
Het stomme is dat ik dondersgoed weet dat de persoon in kwestie, die de geweldige activiteit plaatst en die ik soms op een medium als Facebook ook persoonlijk (goed) ken, ook geen “perfect” leven heeft. Alsnog vind ik het regelmatig heel moeilijk om dat te relativeren en vervolgens werp ik mezelf dan alsnog in een groot zwart gat. Ik voel me op dat soort momenten dan ook de grootste loser op aarde met het, in mijn ogen, meest kansloze en saaie leven ever. Het gekke is ook dat ik op dat soort momenten ook aan allerlei andere dingen begin te twijfelen. Heb ik eigenlijk wel mensen om me heen die echt om me geven? Waarom zouden mensen überhaupt met mij om willen gaan? Kan ik wel schrijven? Verdien ik wel liefde? Dat laatste klinkt trouwens wel heel dramatisch nu ik het zo op schrift zie staan, maar helaas is het wel de realiteit van wat er op dat moment door mijn hoofd spookt.
Ik heb er sterk aan zitten denken om een soort van social media detox van een maand te gaan houden, zoals bijvoorbeeld Anouk van Groentje Gezond heeft gedaan (lees hier de conclusie van haar experiment). Aangezien er redelijk veel kennissen (en buitenlandse familieleden) zijn die ik eigenlijk alleen maar via Facebook en/of Instagram spreek, vind ik het toch een beetje te extreem om mezelf volledig te onttrekken aan mijn online leven (hmm.. dit klinkt een beetje als een smoes). Misschien ben ik ook wel een beetje bang om mezelf volledig te gaan isoleren op slechte dagen, alhoewel ik mij besef dat dit in combinatie met de onzekerheden die ik eerder al besprak nogal tegenstrijdig klinkt.
De conclusie is denk ik dat ik social media de komende tijd met mate en wat bewuster moet gaan bekijken en gebruiken en op dagen als vandaag gewoon even lekker zonder mobiel de deur uit moet gaan. Het is in ieder geval verstandig de desbetreffende apps dan even tijdelijk niet te openen. De notificaties van zowel Facebook als Instagram staan op mijn telefoon inmiddels al een flinke tijd uit, dus de eerste stap heb ik voor mijn gevoel al gezet.
Ik weet dat ik niet de enige ben die wel eens last heeft van deze social media onzekerheden, maar ik moet zeggen dat ik door deze soort van bekentenis mezelf toch alweer ietsje beter en zekerder voel. Waar ik natuurlijk ontzettend benieuwd naar ben is…
12 Comments
Wat een mooi stuk is het geworden! Ik herken me zo erg in je verhaal. Op een gegeven moment zat tegen overspannen zijn aan en kroop ik elke dag na mijn werk of studie in bed om een potje te huilen. Dan keek ik daarna op mijn telefoon en zag ik mensen op Instagram of Facebook die allemaal leuke dingen aan het doen waren! Daardoor voelde ik me inderdaad zoals jij het noemt een echte loser. Voor mij deed de social media detox wel een heleboel! Wat mij ook hielp waren de volgende apps: Forest en Breakfree. Forest zorgt ervoor dat je een zelf in te stellen tijd je telefoon niet kan gebruiken anders gaat er een boom dood, Breakfree laat je inzien hoe vaak je gebruik maakt (en hoe lang) van je telefoon.
Goede app tips, denk dat ik die maar eens moet gaan installeren 🙂
Zelf raak ik er niet zo snel onzeker van, maar ik snap wel dat mensen dat snel worden. Het ligt ook natuurlijk een beetje aan de manier hoe je het gebruikt. Zelf gebruik ik het meer als nieuwsplatforms dan om echt de activiteiten van m’n vrienden in de gaten te houden 😛
Ik ken dat ook wel. Facebook heb ik niet meer, maar ook op Instagram ben ik niet heel actief. Net als Wilco volg ik meer pagina’s dan personen. Dat scheelt ook al een hoop.
Ik kan me voorstellen dat dat inderdaad al een hoop scheelt 🙂
Onzeker? Nee, het boeit mij echt geen biet wat men van mij vind. Ik ben ik en ga daar maar mee om, kan je dat niet? #unfriend! Hahaha. Maar ik snap het wel hoor. Verwijder maar eens alle mensen van je Facebook waar je totaal niets mee hebt. Heb ik ook gedaan en het resultaat was plots dat het heeeeeel stil werd op Facebook. (Naja, heb ik ook gedaan, laat ik het zo zeggen, mijn Facebook was gehacked, waardoor ik nog maar 26 van de ruim 170 Facebook vrienden over had). Ik heb daarna de mensen weer toegevoegd die ik interessant vind of waar ik echt een klik mee heb en dat bevalt mij best moet ik je zeggen.
Trek je niks aan van wat mensen vinden of zeggen. Vaak hebben mensen zelf een minderwaardigheids complex en brullen dan maar wat in de rondte, zonder rekening te houden met een ander. Ik heb je eenmaal ontmoet op de Comic Con en buiten het feit dat je heel leuk schrijft, ben je gewoon een mooie vrouw en voor zover ik lees uit je blogs, een prachtig mens met een goeie mening. Dus wat kan jou het allemaal schelen meid. Het leven is veel te kort en mooi om je ook maar enigszins druk te maken over wat andere van je vinden of dat ze een iets actiever leven hebben dan dat jij hebt. Ik ben zelf een getrouwde vent van 40, met drie kinderen en een heel burgelijk leven, maar ik ben wel gelukkig… en daar gaat het volgens mij om :).
🙂 dank je voor deze fijne reactie! Moet zeggen dat ik nog wel met veel mensen bevriend ben op Facebook, maar niet meer op de volgknop druk, waardoor ik niet alles in mijn tijdlijn te zien krijg en dat scheelt al een hoop.
Dat is ook een manier, zeker. Alleen gaat het niet iedereen aan wat ik allemaal uitspook. Facebook is puur privé voor mij, vandaar dat ik ook voor een gesloten profiel heb gekozen. Op mijn Instagram ben ik helemaal selectief en eigenlijk is alleen mijn Twitter het enige kanaal waar ik lekker op los ga. Dit is dan ook een kanaal wat ik totaal niet serieus neem. Zo heeft ieder zijn ding natuurlijk 😊
Social Media is niet echt. Het is een langerekt hunkeren naar likes and shares geworden.
Facebook behandel ik als de zandbak uit de kleuterschool. Instagram hangt met logaritmes aan elkaar.
Wat ik wil zeggen: puike column . Zo lees ik je zeer graag.
Ik herken zo veel gedachtens en gevoelens uit je stuk. Het is al fijn om te weten dat wij niet alleen zijn. 😉 zelf zie je je eigen altijd anders dan hoe andere naar jou kijken. Misschien verbaasd het ook wel mensen dat je je zo voelt. Dat is bij mij wel zo. Social media maakt vele mensen onzeker. Wie wil nou niet het ‘perfecte’ plaatje hebben/zijn. Maar zoals je ook al zei, werkelijkheid is soms zo anders… Ik vind het mooi zoals jij bent. Zelf leg ik me er ook bij neer dat ik niet picture ‘perfect’ ben. Ik wil ook niet veranderen. Welke vorm van sociale media, ik trek me er steeds minder van aan, sommige volg ik niet meer en bijvoorbeeld negatieve opmerkingen laat ik meer langs me heen gaan. Er zijn genoeg die waarderen zoals ik ben en mij, voor mij leuk vinden. Voor precies dezelfde redenen waarom ik fan van jou ben! Je bent uniek.
Hmmm, ik raak er niet heel snel onzeker van. Ik werd soms meer wat jaloers op wat mensen deden en dan wilde ik het ook. En soms dat ik het gevoel had heel veel te missen in het leven. Ik snap wel dat je er onzeker van kan worden.
Op dit moment heb ik daar ook geen last meer van. Ik heb maar eens op een rijtje gezet wat ik de afgelopen jaren heb mogen doen en meemaken. Daar ben ik zo dankbaar voor en zo blij mee. Ik probeer het ook niet meer te vergelijken met wat anderen doen of hebben gedaan. Wat mij daarbij ook heeft geholpen is echt inzien dat iedereen die geweldige dingen meemaakt/doet ook dieptepunten heeft. Misschien helpt het ook wel dat ik voor mezelf leuke dingen in plan en de dromen/plannen/dingen die ik graag wil doen ook echt ga doen ipv alleen maar af zitten te wachten en niks uit te voeren. Dat laatste deed ik eerst wel is, dan dacht ik: oh dat wil ik (ook). Vervolgens deed ik er dan niks mee.
Onzeker niet, ik heb wel steeds vaker de drang om twitter, facebook en die hele handel gewoon weg te gooien.