Op 1 januari van dit jaar zette ik enthousiast een persoonlijke update online waarin ik aangaf het schrijven te missen en weer actief te willen gaan bloggen. Ik wist toen nog niet dat het een intens jaar zou gaan worden, waarin ik mijn eerste operatie ooit zou ondergaan en vervroegd in de overgang zou komen. Hierdoor moesten zowel mijn lijf als mijn koppie een nieuwe balans vinden en dat kostte iets meer tijd dan ik van tevoren had gedacht en verwacht. Ja, het waren een aantal turbulente maanden, maar daar ben ik voor mijn gevoel wel echt sterker uitgekomen en ik sta weer op een punt dat ik het bloggen weer wil gaan oppakken. Ik mis het schrijven, ik mis jullie, dus bij deze even een kleine samenvatting van wat er allemaal gebeurd is voordat ik weer kritisch ga kijken naar een reeks films die de afgelopen tijd uitkwam.

Mijn eerste operatie

Misschien dat ik later nog besluit om hier een langere blog aan te wijten, aangezien ik zelf ook altijd op zoek ben naar persoonlijke ervaringen online, maar voor nu even een korte samenvatting van de aanloop naar mijn eerste operatie. Eind vorig jaar, na maanden met vage klachten rondgelopen te hebben en nadat de huisarts al van alles had uitgesloten, toonde een echo aan dat ik een grote cyste op één van mijn eierstokken had zitten. Het was duidelijk dat die niet vanuit zichzelf weg zou gaan, dus er werd mij een plan gepresenteerd waarbij ze operatief de cyste inclusief eierstok zouden gaan weghalen. Toen een paar weken later in het ziekenhuis bij een meer gedetailleerde echo bleek dat er op mijn andere eierstok ook een grote cyste zat die mogelijk kwaadaardig was, moest het initiële plan worden herzien. Gezien mijn leeftijd wilde ze er alles aan doen om in ieder geval één eierstok te redden dus ik ging in april, een paar dagen na mijn 43^ste verjaardag, de operatiekamer in met de mededeling dat ze pas tijdens de operatie definitief een besluit konden nemen over wat er wel of niet weggehaald zou moeten worden.

Goed nieuws, maar toch niet?

Na een geslaagde operatie werd mij verteld dat beide cystes waren verwijderd en mijn linker eierstok nog intact was en dus niet weggehaald hoefde te worden. Een paar weken later bleken er na onderzoek geen onrustige cellen in de cystes te zitten, dus toen kon ik opgelucht ademhalen en herstellen. Dit totdat ik ongeveer een week of zes na mijn operatie wederom allemaal vage klachten kreeg die ik toen nog niet kon verklaren. Van de ene op de andere dag begon ik extreem slecht te slapen. Ik lag uren wakker en werd sowieso minstens acht keer per nacht wakker, waarna in slaap komen vrijwel onmogelijk was. Mijn stemming wisselde gigantisch, maar ik was vaak vooral OF extreem verdrietig OF neutraal en vlak waarbij ik in beide gevallen heel negatief naar het leven en mezelf begon te kijken. Ik ben bekend met depressies, dus ik was doodsbang dat ik volledig in deze staat zou gaan wegzakken. Toen ik ook last begon te krijgen van hoofdpijn (wat ik normaal nooit heb), opvliegers, haaruitval en een extreem droge huid begon ik me af te vragen of mijn overgebleven eierstok zijn werk nog wel deed.

Na het voorschrijven van wat slaappillen door de huisarts om in ieder geval mijn weken wat dragelijker te maken, werden er door bloedonderzoek een aantal zaken uitgesloten. De laatste stap was het checken van mijn hormoonlevels en daar kwam uit dat mijn overgebleven eierstok ermee gestopt is en ik dus officieel in de overgang zit. Waar een vrouw normaal gezien jarenlang door een fase heengaat waarbij het aantal hormonen geleidelijk afneemt en ze mogelijk steeds meer klachten krijgt, heeft mijn lichaam die jaren overgeslagen en is de daling van mijn oestrogeen na mijn operatie in een vrije val geraakt. Dit verklaarde dus meteen waarom ik vanuit het niets opeens NIET meer sliep en 20 opvliegers op een dag had. Volgens de arts is dit niet een complicatie vanuit de operatie, maar is ook niet te zeggen of deze eierstok er opeens mee gestopt is of dat de linker al langer “out of order” was.

Het kostte me even flink wat tijd en tranen om dit nieuws te verwerken en er kwam al snel ter sprake dat ik door het gaan slikken van hormonen de plotselinge veranderingen die mijn lichaam onderging zou kunnen opvangen. Ik was vrij huiverig om pillen te gaan gebruiken, omdat ik in het verleden ook nare ervaringen heb gehad met de anticonceptiepil, maar na online onderzoek en geruststellende woorden van de gynaecoloog ben ik er toch mee gestart. Nu, iets meer dan 2 maanden later, voel ik me een ander en misschien wel nieuw mens. Ik slaap nog niet optimaal, maar voor de rest zijn mijn klachten verdwenen en is de mist in mijn hoofd weggetrokken.

Hernieuwde energie en een nieuwe hobby

Het voordeel van al deze veranderingen is dat ik een hernieuwde energie ervaar waar mijn enthousiasme en creativiteit steeds meer worden aangewakkerd. Ik heb weer een bepaalde zin in het leven, die ik denk ik al zeker een jaar niet meer heb gehad. Achteraf gezien ben ik al niet volledig mezelf vanaf het moment dat de cystes mijn hormoonspiegel volledig in de war schopten.

Ik ben sinds kort weer begonnen met bandweven en ik ben inmiddels ook met een nieuwe hobby gestart. Ik heb jaren geleden een naaimachine gekregen, maar nooit de rust en de ruimte gevoeld om mezelf echt te verdiepen in de werking ervan en de mogelijkheden om mijn eigen kleding te (ver)maken. Ik heb inmiddels bijna alle gordijnen in huis ingekort en op maat gemaakt. Ik heb kussenslopen en een lampenkap genaaid, al mijn kapotte kleding gefikst en ik ga eerdaags een poging doen om mijn eerste jurk in elkaar te zetten. Schrijven doe ik ook al een stuk meer, al was het tot nu toe alleen nog privé in mijn journal. Deze eerste blog voelt dan ook weer als een nieuw begin om dat ook weer online te gaan doen en ik zal de komende tijd dan ook weer regelmatig iets online gaan zetten.

Bedankt!

Als afsluiting van deze eerste blog wil ik iedereen die op hoogte was van mijn situatie bedanken voor alle lieve woorden, steun en hulp het afgelopen jaar. Het heeft me weer even doen beseffen wat echt belangrijk is in het leven en hoe dankbaar ik ben voor alle fantastische mensen om me heen.