Review: 20.000 Days on Earth

De film 20.000 Days on Earth beschrijft een fictieve 24 uur in het leven van Nick Cave. Zoals de titel al een beetje verraad volgen we hem tijdens zijn 20.000ste dag. De documentaire duikt in het leven en het hoofd van de excentrieke en fascinerende artiest, die naast muzikant ook schrijver is.

Cave wordt in de Australische staat Victoria geboren en verlaat zijn opleiding aan de kunstacademie om met zijn vriend Mick Harvey de band The Boys Next Door op te richten. De band boekt echter met de nieuwe naam The Birthday Party pas zijn eerste successen in de underground scene. De bandleden verhuizen vervolgens naar Londen en brengen daar een aantal albums uit. In Berlijn richtten Cave en Harvey uiteindelijk een nieuwe band op, Nick Cave and the Bad Seeds. Na een aantal romans en succesvolle albums gaat Cave zich steeds meer te richten op de filmwereld en begint hij met het schrijven van scenario’s en componeert hij tevens filmmuziek.

In 2013 kwamen Nick Cave and the Bad Seeds met het album Push the Sky Away. Dit is één van hun best ontvangen albums ooit geworden, naast het succesvolle tiende album uit 1996 met de naam Murder Ballads. In Nederland wordt Push the Sky Away door de muziekpers zelfs uitgeroepen tot het beste album van het jaar. In 20.000 Days on Earth staan de opnamen van dat album centraal en krijgen we in de film dan ook een uniek kijkje achter de schermen.

De film is het beste te omschrijven als een portret van het artistieke proces van de dingen die Cave creëert. De film is geregisseerd door twee visuele artiesten, Iain Forsyth en Jane Pollard. Deze twee hebben in de zeven jaar voor de maak van deze film al vaker met Cave aan projecten gewerkt. Cave heeft hierover het volgende gezegd:

I’ve always liked their unorthodox approach to things and things on a personal level we have always gotten on very well. I invited them into La Fabrique Studios to film some promotional footage for the new record “Push The Sky Away”. As it turned out, in the end, they shot every- thing and the studio footage was so compelling we decided to expand the idea.

Forsyth en Pollard regisseerden al eerder een aantal mooie korte films die zijn vertoond in musea en galeries over de hele wereld. Deze film is de eerste lange film van het duo geweest en beleefde zijn première op het Sundance festival in Utah, in januari 2014, waar het de Directing en Editing Awards won. Over de samenwerking met de twee mannen heeft Cave het volgende gezegd:

The ideas initially came out of them looking in my notebooks. They could see my interests, my concerns and they would ask me to elaborate.

Dit alles heeft geleidt tot een film waarin we ontdekken wat Nick Cave inspireert en wat hem ‘s morgens uit zijn bed krijgt. In de film maken we tevens kennis met een aantal belangrijke sleutelfiguren uit zijn leven. Zo gaat hij in gesprek en haalt hij herinneringen op met acteur Ray Winstone en zangeres Kylie Minogue, maar ook met zijn bandleden Blixa Bargeld en Warren Ellis.

De soundtrack van 20.000 Days on Earth is prachtig en intens. De muziek komt de film ten goede en versterkt de emotie bij de kijker. Naast live beelden die in de opnamestudio zijn opgenomen, krijgen we ook beelden te zien van optredens. Naast het feit dat je een kijkje krijgt achter de schermen bij de opnames van het album, dienen de concertbeelden soms ook ter verduidelijking van wat Cave daarvoor heeft verteld. Wat wel jammer is, is dat de film de intensiteit van de trailer mist. Het enthousiasme wat ik tijdens het kijken van de trailer ervaarde werd helaas een beetje teniet gedaan door het soms extreem trage verloop van de film zelf. De film is poëtisch in zowel tekst als beeld en de woorden van Cave zijn inspirerend en zetten aan tot nadenken. Daarnaast zijn de beelden mooi en intens en sommige shots soms bijna surrealistisch.

Dit is echter niet een film die iedereen zal gaan aanspreken. Fans van Nick Cave zullen dit portret uiteraard geweldig gaan vinden, maar ook bij liefhebbers van muziekdocumentaires en alternatieve muziek zal de film naar alle waarschijnlijkheid goed in de smaak vallen.