Review: Bad Times at the El Royale

Eens in de zoveel tijd komt er een film voorbij die je pakt en niet meer loslaat, maar waarvan je eigenlijk niet zo goed snapt waarom. De kunst is dan ook om niet te veel te gaan analyseren en gewoon te genieten van dat gevoel, maar ondanks dat ik dat heb gedaan wilde ik toch wat schrijven over Bad Times at the El Royale.

De hoofdrol in deze film is voor een hotel dat is gebouwd op de grens tussen California en Nevada. Een grote rode streep die door de El Royale loopt scheidt de twee gebieden en deze tweedeling is niet alleen van toepassing op het hotel. We maken namelijk kennis met karakters die in tweestrijd zijn, dubbele motieven hebben en zweven tussen goed en kwaad. In deze is de letterlijke grens dus ook een metafoor voor eigenlijk alles wat er zich in deze film afspeelt en dat maakt hem boeiend. Er is in deze mysterieuze en soms bloederige thriller niet één verhaal dat de overhand neemt en je zou het hotel dus als enige rode draad kunnen beschouwen. Gasten arriveren in het hotel en één voor één worden er karakters geïntroduceerd op een wijze die doet denken aan Quentin Tarantino’s Hateful Eight. Na een eerste kennismaking krijgen we later beelden uit een ieders verleden te zien en stukje bij beetje vallen bepaalde puzzelstukjes op zijn plaats. De puzzel wordt echter nooit helemaal compleet, maar dat lijkt dan ook uiteindelijk niet de bedoeling van deze film.

De acteurs zijn stuk voor stuk geweldig gecast en het is vooral leuk om Dakota Johnson en Chris Hemsworth een keer in een totaal andere rol te zien schitteren. Hoogtepunten voor mij waren wel de scenes waarin de prachtig zingende Cynthia Erivo samen met de briljante Jeff Bridges te zien is.

Bad Times at the El Royale is lang, uitgebreid en neemt de tijd voor scenes en achtergronden van de karakters. Hoewel ik kan genieten van deze soms wat trage voortgang, is dit niet iets wat iedereen zal kunnen waarderen. In een tijd waarin alles zo spectaculair en snel mogelijk vertoond moet worden zijn sommige scenes in deze film dan ook een verademing. De soundtrack, die vol zit heerlijke klassiekers uit de jaren ’60, toonde daarnaast regelmatig een glimlach op mijn gezicht en hoewel de inhoud soms vrij gruwelijk is geeft de muziek een luchtig tegenwicht.