Review: Big Eyes

Big Eyes is het waargebeurde verhaal van een schilderes die eind jaren ‘50 en begin jaren ‘60 groot succes had met haar schilderijen, maar daar helaas niet van kon genieten. Zou fantasiefilm regisseur Tim Burton in staat zijn geweest om van Big Eyes een realistisch, respectvol en ingetogen drama te maken?

Genoeg ervaring

Tim Burton is zeer gedreven in het maken van fantasierijke en theatrale films en regisseerde eerder al populaire films als Beetlejuice, Batman, Mars Attacks!, Charlie and the Chocolate Factory en Alice in Wonderland. Hij werkte ook mee aan animatiefilms als The Night Before Christmas en Corpse Bride. Ik was dan ook blij verrast toen ik hoorde dat hij zich zou ging richten op een waargebeurd verhaal. Daarnaast was het niet casten van zijn favoriete en veelgebruikte acteurs Johnny Depp en Helena Bonham Carter ook een fijne afwisseling. Het script voor deze film is geschreven door Scott Alexander en Larry Karaszewski, die eerder al met Burton samenwerkten aan de film Ed Wood (met Johnny Depp in de hoofdrol) uit 1994.

Het verhaal

Het verhaal begint in de jaren ’50, waar schilderes Margaret (Amy Adams) haar huwelijk letterlijk achter zich laat door met haar dochter Jane een nieuw leven te beginnen in San Francisco. Gezien het feit dat ze naast het schilderen geen werkervaring heeft is een goede baan vinden moeilijk. Het was in die tijd ook niet gebruikelijk dat vrouwen buitenhuis gingen werken. Om toch wat extra geld te verdienen probeert ze op straat haar schilderijen aan de man te brengen en maakt ze daarnaast ter plekke portretten van voorbijgangers. Haar prachtige en sprekende portretten van kinderen met grote ogen zijn echter niet zo populair. Wanneer ze de charismatische schilder en makelaar Walter Keane (Christoph Waltz) ontmoet lijkt het geluk haar toch weer toe te lachen.

Als Margaret een brief krijgt van haar ex-man, waarin hij aangeeft zijn dochter terug te willen, komt haar nieuwe liefde met de perfecte oplossing, trouwen. Ondanks haar reserveringen en het feit dat ze elkaar net hebben ontmoet lijkt Margaret overtuigt van het feit dat Walter haar reddende engel is. In een poging de schilderijen van zijn kersverse vrouw te verkopen, lijdt een misverstand over een schilderij al snel tot een leugen. Walter’s keuze om zichzelf als maker van de ‘Big Eyes’ voor te doen lijkt in eerste instantie onschuldig, maar loopt al snel uit de hand. De schilderijen komen na een incident met een belangrijke persoonlijkheid in het nieuws en vanaf dat moment is er een ware run op de schilderijen. Walter weet Margaret in eerste instantie zover te krijgen om de leugen in stand te houden en stiekem op zolder voor hem te gaan schilderen, wat tevens zorgt voor vervreemding van haar eigen kind. Een schokkende ontdekking zorgt er uiteindelijk voor dat de ongelukkige Margaret de waarheid niet langer voor zich kan houden.

De uitvoering

Hoewel het verhaal niet heel verassend is en ook vrij voorspelbaar eindigt, is het wel goed opgebouwd en mooi uitgewerkt. De film is helaas soms wel wat langdradig. Het is vooral een verhaal over de emancipatie van een artistieke, lieve, maar wat naïeve vrouw, die de dupe wordt van haar vertrouwen in de goede bedoelingen van haar nieuwe man. Margaret wordt gespeeld door Amy Adams (American Hustle, Arrival), die met deze rol een Golden Globe in de wachte sleepte. Ze speelt de zacht sprekende, maar sterkte vrouw geweldig en is in staat de liefde, de passie, maar daarnaast ook het verdriet en de wanhoop geweldig over te brengen. Daarnaast heeft ze een goede chemie met haar tegenspeler Christoph Waltz (Inglourious Basterds, Django Unchained) die voor deze rol een Golden Globe nominatie kreeg. Hij speelt de charismatische, sociale, goedgebekte man met twee gezichten goed, maar soms iets te theatraal en overdreven. Bijrollen zijn voor onder andere Krysten Ritter (Breaking Bad, Jessica Jones), Terence Stamp (Wanted, Yes Man) en Danny Huston (21 Grams, Children of Men).

Voor de muziek heeft Burton zijn vaste componist Danny Elfman ingehuurd, die heeft gezorgd voor prachtige en betoverende achtergrondmuziek. Deze past geweldig bij het soms surrealistische en heldere kleurgebruik in de film, iets wat kenmerkend is voor het werk van de regisseur. Daarnaast is er ook veel aandacht besteed aan de belichting en de details, die er tevens voor zorgen dat je je overtuigend waant in de jaren ’50 en ’60.

Conclusie

Big Eyes heft een ingetogen, maar krachtig verhaal met de boodschap dat je mag opkomen voor jezelf en trots mag zijn op wat je kan. De film ziet er prachtig uit en stelt met twee topacteurs in de hoofdrollen dan ook niet teleur.