Review: Downsizing

Na het zien van een mooie lijst acteurs en actrices ging ik hoopvol naar de film Downsizing. Ik ging er in eerste instantie van uit dat ik een 2.0 versie van Honey, I Shrunk the Kids voorgeschoteld zou krijgen, maar de insteek van dit verhaal was gelukkig heel anders en de uitvoering van het verkleinen van mensen een stuk realistischer. In hoeverre mensen verkleinen überhaupt realistisch gebracht kan worden natuurlijk. Helaas werd mijn enthousiasme tijdens het kijken al snel getemperd en kwam ik toch wat teleurgesteld de bioscoop uit.

Het verhaal

In Downsizing lijkt DE perfecte oplossing voor de overbevolking en het klimaatprobleem gevonden te zijn. Een aantal briljante koppen heeft namelijk een manier ontdekt om mensen te verkleinen, waardoor er veel minder ruimte en grondstoffen nodig zijn om ze in leven te houden. Los van het feit dat door deze procedure je letterlijke en figuurlijke (ecologische) voetafdruk op deze aarde een stuk minder wordt, is je geld in de kleine wereld ook veel meer waard, aangezien je relatief gezien natuurlijk een stuk minder van alles nodig hebt om hetzelfde te creëren.

Het vooruitzicht van het wonen in je droomhuis en alles kunnen doen en kopen wat je hartje begeerd klinkt dan ook zeer aanlokkelijk en wanneer ergotherapeut Paul Safranek (Matt Damon) een paar jaar na deze ontdekking zijn vrij troosteloze bestaan tegenover deze potentiele hoopvolle toekomst zet, maakt hij samen met zijn vrouw Audrey (Kristin Wiig) de keuze om te “downsizen”. Deze ervaring lijkt echter een stuk minder rooskleurig te gaan worden voor Paul als dat hij had gehoopt.

Zoveel potentie

De film begint sterk en de basis had zeker potentie. Helaas wordt het verhaal voor dat je op de helft bent al rommelig, mist er een duidelijke focus en daarmee een climax en springt het door onder andere de introductie van veel nieuwe en soms vrij overbodige karakters van de hak op de tak. De structuur ontbreekt op een gegeven moment volledig en het voelt meer als een ophoping van leuke ideeën die niet uitgewerkt zijn en worden. Een ongemakkelijke liefde en wat flauwe humor in het tweede gedeelte zorgen voor extra teleurstelling en hoewel deze helft ook wel wat leuke momenten bevat, haalt het bij lange na niet het niveau van het begin.

Dit komt ook omdat deze helft zich bijna volledig in de nieuw gecreëerde wereld afspeelt, waardoor de tegenstellingen met de gewone wereld niet meer te zien zijn. Daarnaast worden veel dingen niet uitgelegd en is het gezien het feit dat je geld een stuk meer waard is als je eenmaal verkleint bent bijvoorbeeld heel raar dat er in de miniwereld een soort van getto lijkt te bestaan.

Wel heel fijn om te vermelden is dat de regisseur gekozen heeft voor een goede cast, waardoor het matige script in ieder geval perfect is uitgevoerd. Vooral hoofdrolspeler Matt Damon doet het goed en zijn bijna kinderlijke en naïeve enthousiasme wanneer hij voor het eerst geconfronteerd wordt met de kleine medemens is heerlijk om naar te kijken. Ook het casten van de charismatische Christoph Waltz in een belangrijke bijrol is een goede keuze geweest. De film ziet er gelukkig ook heel goed uit en de nieuwe uitvinding wordt visueel overtuigend getoond.

Conclusie

Hoewel ik deze film uiteindelijk maar beloon met een magere 5 is hij vanwege het originele concept, een aantal grappige en goed bedachte scenes en het geweldige begin toch wel de moeite waard om te gaan zien. Het geheel is verre van perfect, maar als je Downsizing zonder al teveel verwachtingen ingaat ga je toch zeker wel een leuke avond tegemoet.