Films / Series / Televisie

Review: Florence Foster Jenkins

20 december 2016

In het op waarheid gebaseerde Florence Foster Jenkins maken we kennis met de gelijknamige en zeer rijke New Yorkse erfgename en graag geziene ‘socialite’. Haar liefde voor muziek en met name de opera heeft ertoe geleidt dat ze zelf ook is gaan zingen. Gezien haar enorme fortuin is ze in de mogelijkheid om muzikanten naar keuze in te huren en thuis concerten te verzorgen. Haar liefde voor het zingen is groot, haar talent echter niet. Het valse gekwetter wordt door haar man uit liefde gestimuleerd, want de inmiddels vrij zieke vrouw verdiend in zijn ogen al het geluk van de wereld. Zelf heeft ze geen idee dat het slecht klinkt en is er in al die jaren om haar heen ook nooit iemand geweest die zich duidelijk naar haar heeft uitgesproken over haar valse zangstem. Niet vreemd, gezien het feit dat alleen vrienden en bekenden haar hebben horen zingen. Daarnaast investeert de vrouw zoveel geld in de muziekwereld dat men het toneelstukje inmiddels met liefde meespeelt. Wanneer ze in het openbaar een concert wil geven, probeert haar man deze droom subtiel de kop in te drukken om haar tegen de waarheid te beschermen. De vastbesloten Florence gaat echter gewoon door met het plannen van haar grootste concert ooit in het beroemde Carnegie Hall.

Uitvoering

Het waargebeurde verhaal van de vals zingende en schatrijke vrouw uit New York spreekt al jaren tot de verbeelding en is dan ook een geweldig onderwerp voor een film. Helaas start Florence Foster Jenkins vrij rommelig en wordt er maar weinig voorkennis over de vrouw verschaft. Deze film bestrijkt alleen het laatste jaar van haar leven. De jaren waarin ze is begonnen met zingen en het liegen tegen haar van start is gegaan, zouden wat mij betreft interessantere periodes zijn om een film over te maken.

Grote sterren

De hoofdrollen zijn voor niemand minder dan actrice Meryl Streep als Florence en de Britse acteur Hugh Grant als haar man St Clair Bayfield. Hoewel Streep het vooral bij de emotionele momenten goed doet, heb ik soms het gevoel dat ze alleen gecast is zodat er een grote naam bovenaan het affiche kon prijken. Hugh Grant overtuigd een stuk meer als liefdevolle echtgenoot die het allemaal ontzettend goed bedoeld, maar door de buitenwereld regelmatig wordt gewezen op zijn onconventionele manier van omgaan met zijn vrouw. Je voelt de liefde van het karakter van Grant en ondanks dat hij dondersgoed weet dat zijn vrouw niet kan zingen, kan hij inmiddels oprecht tegen haar ‘liegen’. Hij doet het voor een goed doel en dat is, zijn zieke vrouw gelukkig maken. De emotionele scenes aan het einde van de film tussen de twee zijn wel briljant geacteerd en zorgen ervoor dat je het rommelige begin gelukkig grotendeels vergeet.

Irritatiefactor

Mijn grootste irritatiefactor kwam in de vorm van The Big Bang Theory acteur Simon Helberg als Cosmé McMoon, de pianist die Florence het laatste jaar van haar leven op het podium vergezelde. Ik weet niet of dit karakter heel waarheidsgetrouw is neergezet, maar ik ergerde me suf aan het irritante lachje dat hij gedurende de hele film voortbrengt. Normaal praten was er niet echt bij, want dat werd vergezeld door een soort hoog geforceerd gegiechel wat gedurende deze 110 minuut durende film me steeds meer ging tegenstaan. Ik vermoed dat dit echter niet aan de acteur maar aan het script en de regie heeft gelegen, dat maakt het er achteraf gezien natuurlijk niet beter op. Ik heb het vermoeden dat dit karakter vooral op de lachspieren moest werken, maar bij mij was het tegenovergestelde het geval. De film vond ik sowieso niet grappig en de scenes waarin mensen bijna over de grond rolden van het lachen om de zang van Florence, waren veel te overdreven en onrealistisch.

Bekend materiaal

Filmliefhebbers komt dit verhaal misschien bekend voor en dat is niet gek, want eerder dit jaar verscheen het Franse Marguerite, een film die ook gebaseerd was op het bijzondere leven van de rijke Florence. In deze eerdere film lag de focus echter op een iets jongere Florence die haar ‘talent’ op dat moment net ontdekte en alleen nog maar met haar man en een handjevol bekenden deelde. Ik weet dat het niet helemaal eerlijk is om deze kleinere film te vergelijken met de Hollywoodproductie Florence Foster Jenkins, maar dat ga ik toch doen.

De acteurs en actrices in Marguerite voelen wat waarheidsgetrouwer aan en ook de set design van deze eerdere film vond ik overtuigender dan de aankleding van deze nieuwe film. De excentrieke persoonlijkheid en liefde voor muziek kwam in Marguerite ook veel duidelijker naar voren. In de nieuwe film vind ik Meryl Streep wel goed, maar ze heeft niet de bizarre persoonlijkheid die je zou verwachten bij zo’n bijzondere vrouw. Streep lijkt af en toe een beetje geforceerd ‘gek’ te spelen en dat is wat mij betreft een gemiste kans. Duidelijk is wel dat Florence Foster Jenkins met zijn cast en luchtigheid een stuk toegankelijker is voor het grote publiek. Voor mij persoonlijk voelt Marguerite authentieker en zit deze film ook beter in elkaar. Daarnaast kan ik wat beter omgaan met het valse gezang in Marguerite in tegenstelling tot het gekwetter in Florence Foster Jenkins. Ik denk dat dat vooral komt omdat er in de eerdere film ook veel klassieke muziek te horen was die niet direct werd verpest en vergezeld door de valse zang.

Conclusie

Florence Foster Jenkins is geen slechte film, maar overtuigde mij helaas niet. Dit kwam mede door de lange duur, het ontbreken van de nodige humor, het rommelige begin en een beroerd gekozen acteur. De laatste scenes en de liefde die het karakter van Grant toont voor zijn vrouw, trekken de boel redelijk recht en zorgen ervoor dat de film van mij toch nog op een voldoende kan rekenen.

Matig uitgevoerd waargebeurd verhaal over een bijzondere vrouw
  • 6/10
    Florence Foster Jenkins - 6/10
6/10

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.