Hoewel ik de eerste Guardians of the Galaxy film niet perse slecht vond, wisten de karakters en het verhaal mij niet echt te raken en volledig te bekoren (lees hier mijn review van het eerste deel). Ik ging dan ook zonder verwachtingen het tweede deel in, maar over deze film ben ik helaas nog minder te spreken.
Het verhaal
In deze tweede film draait het vooral om het mysterie rondom de verdwenen vader van Peter Quill, beter bekend als Star-Lord. In de eerste film kwamen we al te weten dat Quill als kleine jongen na het overlijden van zijn moeder werd opgevoed door een groep ruimtepiraten onder leiding van Yondu. Dit figuur gebruikte de kleine Peter vooral voor zijn eigen gewin en maakte van hem een uitermate goede dief. In Vol. 2 komen Star-Lord, Gamora, Rocket, Drax en een kleine Groot na een ietwat mislukte opdracht op een plek terecht waar ze de mysterieuze Ego (Kurt Russell) ontmoeten. Deze man neemt de groep mee naar een wel heel bijzondere planeet, waar Peter meer te weten hoopt te komen over zijn vader.
Eenzijdig
Laat ik meteen met de deur in huis vallen, want ik vond deze film veel minder vermakelijk dan zijn voorganger. Waar de groep in het eerste deel nog samen op missie ging om het heelal te redden, draait deze film vooral om Quill en de dingen die hij te weten komt over zijn vader. Ja, er zit ook in deze film weer een hele berg actie, maar je hebt op geen enkel moment het gevoel dat het leven van de groep echt op het spel staat en het verhaal is door de focus op Quill zijn verhaal vrij eenzijdig, niet echt spannend en soms zelfs uitermate saai en zoetsappig. De luchtigheid die het eerste deel zo goed maakte raakt af en toe ook wat zoek en maakt plaats voor serieuze gesprekken die soms wat overbodig en geforceerd voelen.
Hoewel de film er wel goed uitziet, vind ik dat er weer bizar veel gebruik is gemaakt van CGI. Vooral tegen het einde aan, dat sowieso onnodig veel te lang doorging, werd visueel een bende, ongeloofwaardig en zelfs een beetje stompzinnig.
Wisselend acteerwerk
Star-Lord wordt uiteraard weer gespeeld door de ontwapenende Chris Pratt en hoewel hij zijn karakter goed aanvoelt, weet hij mij met zijn acteerwerk ook in deze film weer niet te overtuigen. Ik blijk gewoon geen fan te zijn van Pratt, want ook met zijn rollen in Jurassic World en Passengers wist deze acteur mij met zijn wat vlakke en soms wat geforceerde acteerwerk niet echt te boeien. Zoe Saldana en Karen Gillan doen het als respectievelijk Gamora en Nebula heel goed, maar buiten de scenes om die de zussen met elkaar hebben, vervullen ze helaas niet zo’n grote rol in deze film.
Waar Groot, ondanks zijn beperkte woordkeuze, in het vorige deel nog een volwaardige rol vervulde, is de kleine Groot in deze film (helaas) een eendimensionaal en wat overbodig karakter. Zelfs zijn schattigheid redt hem niet. Het dieptepunt qua acteerwerk kwam echter in de vorm van Dave Bautista als Drax. Ik irriteerde mezelf al flink aan hem in de eerste film, maar in deze film was zijn harde lach nog nepper en waren zijn grappen nog flauwer. Alles wat hij zei of deed voelde ongeloofwaardig en geforceerd aan en hij heeft geen enkele keer een glimlach op mijn gezicht weten te toveren. Dit in tegenstelling tot een wederom prachtig uitziende, geanimeerde en gelukkig vaak wel grappige Rocket.
De grote verrassing voor mij was echter de grote rol die Yondu in deze film speelde. De badguy die mij in het eerste deel intrigeerde met zijn kunsten en zijn persoonlijkheid, heeft nu eindelijk een volwaardige rol gekregen en dat was een genot om naar te kijken. Zijn interactie met de Guardians is overtuigend en soms echt heel grappig en The Walking Dead acteur Michael Rooker veroverd met zijn geweldige acteerwerk een volwaardige plek binnen het Marvel Cinematic Universe.
Conclusie
Hoewel ik over heel veel dingen niet te spreken ben heb ik mezelf wel vermaakt met deze film. Ik denk niet dat ik ooit een fan zal worden van de Guardians, maar Yondu en Rocket hebben stiekem wel een klein plekje in mijn geeky hart veroverd.
Vermakelijke, maar matig uitgevoerde actiefilm
-
6/10
2 Comments
Ik snap je kritiek wel en ik ben het zeker met je eens dat die diepgaande gesprekken allemaal overbodig zijn. Wat een onzin! Ik wil actie en geen gezeur over moeizame vader-zoon relaties en zusjes die elkaar in de haren vliegen, maar ook weer niet. 😛
Ik was ook niet zo lovend als anderen dus begrijp jouw recensie helemaal.