Review: I Don’t Feel at Home in This World Anymore

Wanneer Ruth (Melanie Lynskey) voor de zoveelste keer te maken krijgt met asociale mensen die voordringen in de supermarkt, hun hond op haar gazon laten poepen en haar half omver rijden op een parkeerplaats omdat ze te beroerd zijn om haar even voor te laten gaan, vraagt ze zich af waarom ze dit allemaal nog over zich heen laat komen. Wanneer er ook nog eens wordt ingebroken in haar huis is de maat vol en gaat ze op zoek naar gerechtigheid.

De politie neemt haar verhaal niet heel serieus en lijkt tevens niet echt van plan te zijn de dader op te willen sporen. Ze neemt daarom het heft in eigen handen. Het gaat haar niet eens om wraak nemen of het terugkrijgen van haar spullen, want het enige wat ze wil is dat mensen zich gaan gedragen en verantwoording nemen voor hun eigen hufterige en asociale gedrag. Partner in crime is één van haar buren die ze tijdens het proces heeft leren kennen. De excentrieke Tony, een rol van Elijah Wood, heeft ook een hekel aan onrecht en is wel te porren voor een potje gerechtigheid. Hun missie verloopt echter niet zoals gedacht en al snel moet Ruth dingen doen waarvan ze nooit had verwacht dat ze die ooit zou doen.

Origineel

I Don’t Feel at Home in This World Anymore is een verrassende film die je onder het kopje zwarte komedie met een bloederig tintje kan plaatsen. Het gevoel dat veel mensen tegenwoordig zo asociaal bezig zijn is daarnaast ontzettend herkenbaar, want ik kan mezelf ook kapot ergeren aan het gedrag van sommige mensen die net doen alsof de wereld om hen draait en denken dat alles maar geoorloofd is.

Hoewel dit een vermakelijke film is waarbij de inhoud regelmatig een verrassende wending neemt, is hij niet perfect. Sommige gebeurtenissen zijn voor mijn gevoel net even iets te overbodig over de top raar en/of bloederig gemaakt, waardoor het realistische element wat ik juist zo leuk vond een beetje verloren gaat. Daarnaast leer je te weinig over de achtergrond van de hoofdrolspelers, waardoor je weinig tot niks te weten komt over de motivatie achter hun acties en van hun meningen. Dit geldt vooral voor Woods zijn karakter, die wat mij betreft een stuk meer diepgang had mogen krijgen. Ondanks dit gemis is de chemie tussen Ruth en Tony wel goed te voelen en voelt hun onverwachte goede connectie en vriendschap overtuigend aan.

Conclusie

I Don’t Feel at Home in This World Anymore is anders, onvoorspelbaar en is daarmee ook een beetje bizar. Het is leuk om te zien dat een frustratie, die bij veel mensen op de wereld leeft, als basis voor een film een heel leuk eindresultaat kan opleveren.