Review: De kinderen van juf Kiet

Vluchtelingen, een beladen onderwerp in Nederland waar iedereen wel een mening over lijkt te hebben. De kinderen van juf Kiet gaat over dit onderwerp, maar focust zich op de kinderen die noodgedwongen in Nederland naar school moeten, met verse herinneringen aan alles wat ze in hun korte leven al hebben meegemaakt.

Juf Kiet

In deze bijna twee uur durende documentaire krijgen we een kijkje in de klas van juf Kiet Engels, die een internationale instroomklas onder haar hoede heeft. We maken kennis met een aantal jongens en meisjes die gevlucht zijn en nu druk bezig zijn hun plekje in deze maatschappij te vinden en zich de taal eigen te maken. Het geduld en de liefde van de juf zorgen ervoor dat de kinderen zich openstellen voor nieuwe ervaringen, waardoor het makkelijker wordt om ze dingen te leren. Daarnaast geeft Juf Kiet duidelijk de grenzen aan, maar graaft ook dieper bij de kinderen die agressief gedrag vertonen of duidelijk een trauma met zich meedragen.

Ooghoogte

Iets wat tijdens het kijken direct opvalt is dat de documentaire op ooghoogte van de kinderen is geschoten. Hierdoor zie en ervaar je letterlijk alles op hun niveau. De camera heeft een jaar lang gedraaid in de klas van de uiterst geduldige en meelevende juf Kiet. Er was dus veel materiaal om uit te kiezen en er is daarom niks geforceerd om de juiste beelden te verkrijgen. De makers hebben de documentaire zo vorm weten te geven dat we zonder uitleg snappen wat er gebeurd en wat er in de koppies van de kinderen omgaat. Het enige wat zij hebben gedaan en wij dus ook indirect doen, is observeren en juist het ontbreken van dingen als interviews versterken je belevenis als kijker. De documentaire wordt door de afwezigheid van deze onderbrekingen heel puur en de mooiste momenten komen voorbij in de vorm van ontluikende vriendschappen met veel gegiechel en kwetsbare momenten tussen juf en leerling.

Achtergrond

Wat ik wel een beetje mis in deze documentaire is de weg van deze kinderen naar de klas, want het is natuurlijk niet zo dat de kinderen zodra ze in ons land aankomen direct naar een school worden gestuurd. Sommige kinderen hebben duidelijk al wat basiskennis en er wordt helaas niet verteld hoe ze die hebben verkregen en hoe lang ze al in ons land zijn. Ook zien we geen ouders en hebben we dus ook geen idee op welke manier zij hun kinderen begeleiden en helpen om zich thuis te laten voelen in hun nieuwe omgeving.

Conclusie

De kinderen van juf Kiet is een simpele en subtiele, maar aangrijpende en emotionele documentaire die goed in elkaar zit en ons op een bijzondere manier kennis laat maken met een actuele en belangrijke kwestie.