Review: Love, Simon

Ik moet de eerste persoon nog tegengekomen die zijn pubertijd zonder problemen en onzekerheden is doorgekomen en de 17-jarige Simon is daar dan ook geen uitzondering op. Simon zit met een geheim, iets waar hij niet voor durft uit te komen en iets wat hij zelf ook nog niet volledig geaccepteerd heeft en dat is dat hij op mannen valt. Wanneer een anonieme schoolgenoot op internet opbiecht dat hij homoseksueel is, besluit hij deze onbekende persoon een mail te sturen. Het duurt niet lang voordat hun geheime mailcontact in gevaar komt en Simon zich vervolgens in allerlei bochten probeert te wringen om te voorkomen dat de hele wereld te weten komt wat hij nog niet wil en kan vertellen.

Wat begint als een vrij standaard coming of age film met een reeks tieners die ieder hun eigen innerlijke strijd voeren, wordt uiteindelijk een wat meer diepgaand en serieuzer geheel. Ik was een beetje bang dat de makers zouden terugvallen op de bekende clichés over homoseksualiteit, maar dat is geenszins het geval. Naar mijn mening is het onderwerp op een respectvolle manier behandeld en dat maakt het geheel uiteindelijk authentiek en kwetsbaar.

Jammer is dan wel weer dat de film zo’n perfect Hollywood einde heeft, dat dat waarschijnlijk wat minder realistisch en herkenbaar is voor de meeste jongeren die hun voorkeuren op liefdesgebied aan de wereld kenbaar hebben gemaakt. Ik denk dat de makers van Love, Simon uiteindelijk een feel good movie voor ogen hadden en hoewel daar niks mis mee is, doet het toch een beetje af aan de serieuze ondertoon van de film. Hoewel het in de film vooral draait om de seksuele geaardheid van Simon, is het ook een film over opgroeien (in een digitale wereld), jezelf ontdekken en leren kennen, zelfrespect en zelfliefde en dat is dan wel weer mooi.

Conclusie

Ik heb zelf een beetje dubbel gevoel overgehouden aan de film, want ondanks dat hij zowel vermakelijk en soms grappig is en een mooie boodschap bevat, zorgt de inhoud wel voor wat verwarring door het wisselen van zwaarte wat betreft emoties. Ik denk dat de film beter zou zijn geweest als in ieder geval het laatste half uur iets minder rooskleurig zou zijn. Misschien dat anderen dit juist zullen beschouwen als een hoopvol einde, maar dat kan ik natuurlijk niet voor je invullen. Ik ben echter wel blij met de keuze voor Everything, Everything acteur Nick Robinson en 13 Reasons Why actrice Katherine Langford in twee van de hoofdrollen, want dat maakt het geheel en de emoties wel geloofwaardig.