Review: Maze Runner – The Scorch Trials

Toen in 2014 het eerste deel van de Maze Runner uitkwam was ik vrij sceptisch. Waarom? Er zijn de afgelopen jaren al zoveel young adult book verfilmingen verschenen, dat ik bang was dat deze trilogie meer van hetzelfde zou gaan worden. Eerlijk is eerlijk, het concept van een tiener die als enige anders denkt en handelt waardoor alles veranderd is niet nieuw en kennen we van films als The Hunger Games en Divergent. De afwezigheid van een zoetsappige en onzinnige romance, maar de aanwezigheid van een boeiende groepsdynamiek zorgde er echter voor dat ik de Maze Runner uiteindelijk beloonde met een dikke acht (klik hier voor de review). Ik keek dan ook heel erg uit naar dit tweede deel, maar was dat terecht?

Het verhaal gaat verder

Aan het einde van de eerste film werd duidelijk dat het doolhof één groot overheidsexperiment was, met als doel de sterkste jongeren over te houden. Degene die de proef hebben overleeft zijn inmiddels op de hoogte gebracht van het feit dat de gehele wereldbevolking is getroffen door een virus. Een deel van de mensheid is echter immuun voor het virus en die personen bevinden zich onder de jongeren die ongevraagd aan het experiment hebben deelgenomen. De groep jongens komt er al snel achter dat zij niet de enige zijn die hebben moeten overleven in een doolhof. Ze zijn inmiddels bevrijdt van het kwaadaardige WCKD en ondergebracht in een faciliteit waar vreemde en onverklaarbare dingen gebeuren. Onder leiding van de wantrouwende Thomas en een nieuwe vriend, die inmiddels een aantal duistere zaken heeft ontdekt, ontvlucht de groep het gebouw en komt terecht in de verwoeste buitenwereld. In de ‘Scorch’ ligt het kwaad op de loer en zijn vriend en vijand moeilijk te onderscheiden. Er is maar één ding echt belangrijk en dat is overleven!

Minder sterk

De film begint heel sterk en vooral de eerste helft zit vol met spannende actiescènes. Deze worden afgewisseld met stukken die helaas soms iets te langdradig zijn en overbodig voelen in het grote geheel. Gelukkig zitten er wel een aantal verrassende momenten in die mij weer helemaal in de film zogen. Ik heb mezelf dan ook goed vermaakt tijdens deze film, voornamelijk tijdens de eerste helft. De tweede helft is wat zwakker en bestaat vooral uit scenes met rennende mensen, wat gezien de naam ‘Maze Runner’ natuurlijk niet zo heel gek is.

Als je logisch gaat nadenken blijkt dat de film je helaas opscheept met een aantal onbeantwoorde vragen en een aantal onlogische overgangen. Zo wordt een verwoeste stad bijvoorbeeld vanuit het niets omgeruild voor een landschap wat duidelijk niet met de computer bewerkt is en blijkt er opeens een stad te zijn op een plek waar in eerste instantie de zombies het voor het zeggen leken te hebben. Daarnaast duiken er soms mensen op waarvan je je afvraagt hoe die in hemelsnaam op die plek terecht zijn gekomen, want de ‘Scorch’ was toch zo gevaarlijk?

Afgekeken

Wat mij als filmliefhebber ook al snel opviel is dat bepaalde scenes bijna één op één gekopieerd zijn uit andere films. Zo hebben we de snelle zombies uit World War Z, een scene met glas die direct gekopieerd lijkt te zijn uit The Lost World: Jurassic Park, maar komt ook de immense zandstorm uit Mad Max: Fury Road voorbij. Door dit alles voelt de film een stuk minder origineel dan zijn voorganger. Visueel is de film gelukkig wel een plaatje en alles ziet er realistisch en geloofwaardig uit.

Hoewel er in het eerste deel van de trilogie wat belangrijke karakters sneuvelden is een groot deel van de groep jongens weer te zien in deze film. Ik ben, net als in de eerste film, erg gecharmeerd van het acteerwerk van Thomas Brodie-Sangster als de blonde Newt. Teen Wolf acteur Dylan O’Brien is ook weer erg goed als hoofdrolspeler Thomas, alleen raakte ik af en toe een beetje gefrustreerd van zijn naïeve houding en reacties op bepaalde gebeurtenissen. De chemie tussen de groep jongens is echter net als in de eerste film geweldig en zeer overtuigend. De twee nieuwe acteurs weten het niveau van de film gelukkig ook nog wat op te krikken. In de rol van de bad guy Janson zien we Game of Thrones acteur Aidan Gillen schitteren en Breaking Bad en Revolution acteur Giancarlo Esposito is helemaal in zijn element als Jorge.

Conclusie

Maze Runner: The Scorch Trials is niet zo verrassend als zijn voorganger en blijft qua karakterontwikkeling helaas ook wat achter. Dat maakt de film uiteindelijk gelukkig niet slecht. Ik heb met regelmaat op het puntje van mijn stoel gezeten en heb genoten van deze film, maar ik hoop wel dat de derde film iets meer karakterverdieping gaat krijgen.