Review: Okja

Eerder dit jaar deed de film Okja al flink wat stof opwaaien toen het als eerste Netflix-speelfilm ooit werd vertoond op het prestigieuze filmfestival van Cannes. Voor de Koreaanse regisseur Bong Joon Ho, die je zou kunnen kennen van de actievolle sciencefiction Snowpiercer, was dit project echter niet mogelijk geweest zonder de steun en het geld van de streamingdienst, want er was geen enkele filmstudio die het risicovolle miljoenenproject zag zitten en wilde financieren.

Het verhaal

In Okja maken we kennis met het kleine Koreaanse meisje Mija en haar beste vriend, een enorm door de vleesindustrie genetisch gemanipuleerd super varken dat de naam Okja draagt. Wanneer haar vriend in gevaar komt besluit zij met behulp van een groep dierenrechtactivisten alles op alles te zetten om Okja te redden van de kwaadaardige bedoelingen van de makers van het lieve en slimme monster.

Herkenbaar, maar vernieuwend

De eerste film waar Okja mij direct aan deed denken was E.T., aangezien we hier te maken hebben met een meisje dat een speciale band heeft met een dier dat door de ‘slechte volwassenen’ niet gezien wordt als iets met gevoel, maar als een object waar iets mee moet gebeuren. De film is wat betreft de basiselementen dus niet heel erg origineel en is qua vorm soms wat rommelig. Gelukkig is Okja wel heel verfrissend en boeiend en veel meer dan alleen een luchtige film over een jong meisje met een dierenvriend. De kritiek ten aanzien van de vleesindustrie voelt bloedserieus en zet zeker aan tot nadenken. Zelfs de filmposter van deze film toont de serieuze bedoeling van het verhaal.

De scheut humor, liefde en toewijding die in het verhaal zitten maken de film toegankelijk, alhoewel deze mix er ook voor zorgt dat Okja in sommige gevallen wat teveel aan de oppervlakte blijft. Dit is mede te danken aan een aantal theatrale typetjes dat voorbijkomt. Daarnaast is de film niet altijd grappig op de momenten dat het wel de bedoeling is en gaan sommige scenes zo lang door dat de film wat uit balans raakt.

Op het randje

De cast van deze bijzondere film bestaat niet uit de minsten, want niemand minder dan Tilda Swinton, Jake Gyllenhaal, Giancarlo Esposito (Breaking Bad) en Steven Yeun (The Walking Dead) passeren de revue. Hoewel iedereen en met name de kleine actrice Seo-Hyun Ahn het als de hoofdrolspeelster goed doet, weet mijn persoonlijke favoriete acteur Gyllenhaal helaas niet te overtuigen. Hij speelt de hyperactieve televisiepersoonlijkheid Johnny Wilcox veel te overdreven en wordt soms zelfs irritant. Tilda Swinton zit met haar dubbelrol regelmatig op het randje, maar slaat gelukkig niet door.

Visuele perfectie

Visueel gezien is Okja wel een pareltje en dat kan ook niet anders gezien de CGI in handen lag van de Nederlandse Erik-Jan de Boer. Dit is de man die eerder ook verantwoordelijk was voor de prachtig uitziende tijger in het veelgeprezen Life of Pi. Naast het feit dat het enorme monster er prachtig en knuffelachtig uitziet, dragen ook de hele feel, de belichting en het gebruik van kleur bij aan zowel het warme als het kille gevoel wat de film in de desbetreffende scenes moet opwekken.

Conclusie

Nee, Okja is verre van een meesterwerk, maar is uiteindelijk wel gedurfd, bevat een geweldige cast, ziet er geweldig uit en is daarmee meer dan de moeite waard om op Netflix te gaan bewonderen.