Review: Pixels

Als er één film was waar ik in de zomer van 2015 benieuwd naar was, was het wel Pixels. Toen de eerste negatieve reacties vanuit de VS binnenkwamen begon ik me echter zorgen te maken. Hoewel ik geen Adam Sandler fan ben (ook geen hater, want ik vond Punch-Drunk Love bijvoorbeeld briljant) besloot ik deze film wel een eerlijke kans te geven en hem in ieder geval niet te beoordelen als typische Adam Sandler film. Dat werd me niet makkelijk gemaakt, omdat de productie van de film in handen lag van Sandler zijn eigen productiebedrijf Happy Madison Productions. Daarnaast speelt hij ook een van de hoofdrollen.

Het verhaal

De film vertelt het verhaal van twee nerds die opgroeiden in de jaren ’80. Sam Brenner (Adam Sandler) is in 1982 een kei in arcade games en hij wordt trouw vergezeld door zijn beste vriend Will Cooper (Kevin James). Vele jaren later zijn ze nog steeds bevriend, maar is Sam inmiddels gedegradeerd tot audio- en videoapparatuur monteur, die volledig in het oranje gekleed gaat. Will heeft het echter een stuk beter voor elkaar en is inmiddels de totaal niet populaire en klunzige president van de Verenigde Staten. Wanneer de wereld wordt aangevallen door videospellen roept Will uiteraard de hulp in van zijn beste vriend om een juiste strategie te bedenken om de aliens te verslaan. Met behulp van een aantal andere kleurrijke figuren uit hun jeugd gaan ze de strijd aan tegen onder andere Pac-Man en Donkey Kong.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, het concept van Pixels is briljant, maar de uitwerking is slordig en teleurstellend. Het verhaal en de karakters zijn veel te ver gezocht en de film zit aan elkaar met een reeks onrealistische en ongeloofwaardige en veel te vergaande toevalligheden en situaties. Voorbeelden hiervan zijn het feit dat Kevin James de president van de Verenigde Staten is en een van de mooiste vrouwen in de film (Michelle Monaghan) op het kansloze karakter van Adam Sandler, valt dat ook nog eens als enige in staat blijkt te zijn om de wereld te redden.

De bedoeling is ook dat wij moeten geloven dat een video van een arcade game wedstrijd uit 1982 door een buitenaards ras wordt geïnterpreteerd als oorlogsverklaring. Hoewel dat idee leuk bedacht is stelt de uitvoering helaas teleur. Wanneer de aarde bijvoorbeeld wordt overspoelt door game karakters zien we ook dat het spel Tetris wordt ingezet om een aantal gebouwen te vernielen. Dit spel is pas twee jaar later ontwikkeld en had dus nooit in deze film gebruikt mogen worden. Het is jammer dat dit soort details niet kloppen.

Te serieus?

Uiteraard zullen veel mensen nu zeggen dat ik de film niet al te serieus moet nemen en we hier te maken hebben met een simpele komedie film. Daar kan ik volledig inkomen en als je gek bent op de humor van Adam Sandler zal je deze film waarschijnlijk een stuk beter kunnen waarderen. De flauwe en voorspelbare humor zorgde bij mij helaas niet voor een glimlach. Het grootste probleem voor mij is echter dat als je iets nostalgisch als arcade games als onderwerp en uitgangspunt gebruikt voor een film, je in mijn ogen ook een beetje respect moet tonen voor alle fans die reikhalzend hebben uitgekeken naar een film als deze. Door het toevoegen van bijvoorbeeld Tetris en het inspiratieloze acteerwerk van Sandler, die geen nieuw karakter, maar gewoon weer zichzelf speelt en steeds dezelfde emotieloze uitdrukking op zijn gezicht heeft, lijkt de film zichzelf totaal niet serieus te nemen. Waarom zouden gameliefhebbers dat dan wel doen? Naar mijn mening een gemiste kans, want met een aantal juiste feiten en een andere hoofdrolspeler had deze film er waarschijnlijk heel anders uitgezien.

Positieve punten

Is alles aan deze film dan zo beroerd? Nee, gelukkig niet. De enige die echt een nieuw en origineel karakter laat zien en niet weer hetzelfde trucje als altijd doet is de kleine Game of Thrones acteur Peter Dinklage. Dit was ook de enige acteur die met zijn acteerwerk bij mij af en toe een glimlach kon opwekken. Daarnaast is de strijd om het spelletje Pac-Man van de aliens te winnen leuk bedacht en zelfs nog wel een beetje spannend.

Conclusie

De film krijgt van mij uiteindelijk een 3 voor de moeite en vanwege de paar leuke scenes, maar blijft uiteindelijk vrij vlak en inspiratieloos.