Review: Pyewacket

Pyewacket is een film die dit jaar op het Imagine Film Festival te zien was en onderdeel uitmaakte van het Kick-Ass Women programma. Ik denk dat het gezien de naam wel vrij duidelijk is dat in dit programma de vrouw centraal stond en in verscheidene films op het festival gingen vrouwen dan ook de strijd aan met zowel boze krachten als onderdrukkers. Gezien de gebeurtenissen van afgelopen jaar is dit wat mij betreft een goed gekozen thema.

Spijt

In de bovennatuurlijke horrorfilm Pyewacket maken we kennis met de tiener Leah die, sinds dat haar vader is overleden en de relatie met haar depressieve moeder daardoor niet meer optimaal is, een meer dan grote interesse in het occulte heeft ontwikkeld. Wanneer haar moeder tijdens een ruzie iets verschrikkelijks tegen haar zegt is bij haar de grens bereikt en voert ze een ritueel uit waarbij ze haar moeder dood wenst. Leah krijgt echter al snel spijt van haar actie, maar het kwaad dat ze heeft opgewekt laat zich niet zomaar verjagen.

Uitvoering

Laat ik direct beginnen met te zeggen dat bij deze film vooral de reis en niet de bestemming het hoogtepunt is. De regisseur is goed in staat geweest de spanning op te bouwen en de manier van schieten in combinatie met de onheilspellende soundtrack dragen daar flink aan bij. Er wordt bijvoorbeeld soms gefilmd vanuit het perspectief van de kwade identiteit en dat zorgt naast een leuke afwisseling aan beelden voor een bepaalde spanning die sommige scenes nog intenser maken. Ook leuk gedaan is dat er soms shots zijn waarin er niks lijkt te gebeuren, maar als je goed op de achtergrond let is er wel degelijk iets aan de hand.

Hetgeen de film als basis gebruikt, de turbulente relatie tussen moeder en dochter, voelt helaas wel wat te oppervlakkig. Ja, Leah’s moeder (een rol van The Walking Dead actrice Laurie Holden) gaat wel echt te ver en zorgt met een drastische beslissing voor een grote verandering in Leah’s leven, maar gezien de omstandigheden is het niet meer dan logisch dat haar moeder er zo slecht aan toe is. Daarnaast gedraagt Leah zich als een standaard opstandige rebellerende tiener en daar kan ik mij als iemand die in haar tienerjaren naar Marilyn Manson luisterde en mijn haar zwart verfde vrij makkelijk in verplaatsen. Het voelt allemaal iets te simpel en de keuze om een ritueel uit te voeren om haar moeder te vermoorden, want daar komt het toch eigenlijk wel op neer, voelt toch wat heftig en een beetje misplaatst. Impulsief handelen lijkt hierbij van toepassing te zijn, maar gezien de details en tijd die in het ritueel gaan zitten voelt het meer als moord met voorbedachten rade.

Conclusie

Ja, deze film ziet er prachtig uit en bevat een aantal ijzingwekkende scenes die de spanning goed weten op de bouwen. Helaas vervalt de film soms wat terug in een aantal horror clichés en zorgde ook een aanblik op het kwaad bij mij voor een anticlimax. Als laatste wil ik nog even melden dat dit zo’n film is waarbij ik je aanraadt niet eerst naar de trailer te kijken, want die geeft bijna alle belangrijke en cruciale scenes weg.