Review: Ring of Dreams

Sinds ik mij kan herinneren heb ik al een lichte fascinatie voor pro-wrestling. Ik volg het niet actief en heb weinig kennis van de personages binnen deze bijzondere sport in zowel binnen- als buitenland, maar als ik het eenmaal voorbij zie komen wordt mijn aandacht gegrepen en kan ik niet meer wegkijken.

Voor ons nuchtere Nederlanders komen pro-wrestling shows vooral over als één groot toneelspel en hoewel beoefenaars als Hulk Hogan en The Rock ook in ons land veel fans hebben, lijkt deze bijzondere wereld zich vooral in het buitenland groots te profileren. De ultieme droom voor veel show-worstel beginnelingen is dan ook om (wereld)beroemd te worden, fans te vergaren en goed genoeg te worden om er uiteindelijk ook serieus geld mee te kunnen verdienen. Na het zien van deze documentaire wordt wel duidelijk dat vele enthousiastelingen al snel een flinke realitycheck krijgen. Het handjevol dat uiteindelijk dan ook echt in de pro-wrestling wereld blijft hangen zijn mannen en vrouwen die naast dat ze een gemeenschappelijke passie voor de sport en liefde voor hun fans en het publiek delen, over een bijzondere vorm van zelfopoffering bezitten die flink wat lef vereist.

Ring of Dreams laat op een bijna poëtische manier zien hoe het er bij de Nederlandse pro-wrestling vereniging Pro Wrestling Holland (PWH) aan toegaat. Van de activiteiten van inmiddels geliefde of gehate karakters die bij het publiek bekend zijn, tot de nieuwkomers die letterlijk en figuurlijk door de pijn van deze harde wereld heen moeten. Respect in deze sport moet je verdienen en hoewel je niet de snelste, beste en sterkste hoeft te zijn, moet je wel laten zien dat je het echt wilt. Je moet bereidt zijn stukjes van jezelf op te offeren om zo onderdeel te kunnen worden van een hechte groep mensen die de sport in hun hart hebben gesloten.

Deze documentaire geeft vaak antwoord op vragen die niet expliciet worden gesteld en die dan ook niet direct door iemand worden beantwoord. De beelden van bepaalde gebeurtenissen spreken veelal voor zich en dat is dan ook hetgeen emoties bij jou als kijker opwekt. Het “dubbelleven” wat de worstelaars hebben, wordt duidelijk gemaakt door beelden en vraaggesprekken die hen tevens wat menselijker maken. Dat maakt het meeleven met deze stoere personages voor mij dan ook een stuk gemakkelijker en dat zorgt er tevens voor dat ik zeker niet altijd de underdog de overwinning gun.

Conclusie

Deze documentaire is niet slecht, maar mag wat mij betreft een tweede deel krijgen of had misschien in de vorm van een documentaire serie mogen komen. Hoewel er veel wordt getoond, blijf je (in dit geval ik) met nog meer extra vragen zitten en komen. Dit ondanks dat deze documentaire wel als een afgerond project voelt en naast informatief ook een soort ode is geworden aan de sport, het spel, de opoffering en de liefde van en voor het publiek.

Deze documentaire is zowel in de bioscoop als online op Picl te bekijken.