Review: Seymour – An Introduction

Muziek wordt wel eens omschreven als een universele taal, die tevens in staat is menselijke emoties te ontlokken en over te brengen. Deze documentaire brengt een ode aan de kunst van de muziek en het maken ervan aan de hand van het levensverhaal van voormalig concertpianist Seymour Bernstein.

Passie en geluk

De insteek van deze documentaire is vooral het onderzoeken van de vraag of het achternagaan van een passie de sleutel is tot het ultieme geluk. Acteur en filmmaker Ethan Hawke komt met deze vraag naar de bijna 90-jarige man toe, omdat hij nieuwsgierig is naar hoe hij weer gelukkig kan worden met hetgeen hij doet en dat is acteren. De documentaire biedt geen kant en klaar, maar wel een passend antwoord. Bernstein heeft op 50-jarige leeftijd namelijk een keuze gemaakt die als inspiratie voor de oplossing van dit vraagstuk kan dienen. In 1977 voelde de pianist zich na jaren in zenuwen gezeten te hebben voor optredens, eindelijk op zijn gemak op het podium en tevreden met wat hij het publiek kon bieden. Dat is dan ook het moment geweest dat hij besloot om het podium definitief te verlaten en zijn liefde voor de muziek achter de schermen aan een nieuwe generatie over gaan te brengen. Aan de hand van beelden uit het verleden en verhalen en gedachten van Bernstein zelf, wordt de weg naar en vanaf dat cruciale moment verteld.

Klassiek op zijn best

Ik denk dat het vrij overbodig is om te melden dat de muziek in deze film prachtig is. Zelfs als je geen liefhebber bent van klassieke muziek, denk ik dat de prachtige klanken die Bernstein en zijn leerlingen voortbrengen zeker kunnen zorgen voor ontroering. Ik heb zelf intens genoten van de muziek en het gevoel dat zowel de meester als zijn leerlingen tijdens hun spel fysiek tonen en laten horen.

Conclusie

Seymour: An Introduction is een intiem en eerlijk portret van een man, die het geluk heeft gevonden in de muziek en dat geschenk deelt met iedereen die er open voor staat en ontvankelijk voor is. Een inspirerende film met een diepere boodschap die mij even goed naar mezelf heeft doen kijken. Daarnaast heeft Bernstein een bepaalde rust en tevredenheid over zich heen die aanstekelijk werkt. Ik voelde me na het zien van de documentaire dan ook alsof ik net had gemediteerd.