Review: Suburbicon

Suburbicon is niet geschreven en geregisseerd door de minsten, want niet alleen de twee Coen broers die briljante films als The Big Lebowski en Fargo hebben afgeleverd hebben meegewerkt, de regie lag in handen van acteur George Clooney, die hiermee zijn zesde film aflevert. Het schijnt echter wel te gaan om een script dat al lang geleden (zelfs nog voor het verschijnen van het briljante Fargo) is geschreven door de broers en Clooney gaf in 2005 al aan het verhaal te willen gaan verfilmen. Waarom het zo lang heeft geduurd is niet geheel duidelijk, maar de vraag die natuurlijk belangrijker is, is of het ook de moeite waard is geweest om dit project uiteindelijk te voltooien en aan het filmpubliek te presenteren.

Het verhaal

In Suburbicon maken we kennis met een reeks bewoners van het gelijknamige plaatsje, dat ogenschijnlijk de meest perfecte plek is om te (gaan) wonen. De inleiding deed mij in eerste instantie denken aan de film The Stephord Wives, waarin een eveneens “perfecte” stad flink wat duistere en onverwachte kanten en vooral veel geheimen bevatte. Dit onderbuik gevoel wordt al direct bevestigd wanneer de bevolking van Suburbicon na de komst van een familie met een andere huidskleur ontzettend racistisch, kortzichtig en agressief reageert.

Het gezin dat de hoofdrol speelt bestaat uit vader Gardner (Matt Damon), zijn aan haar rolstoel gekluisterde vrouw Rose (Julianne Moore) en hun zoon Nicky (Noah Jupe). Zij worden op een avond opgeschrikt door een aantal mannen die plots in het huis staan en het gezin lijken te willen beroven. Niets is echter wat het lijkt en er gaat achter de misdaad iets veel groters schuil waar Margaret (ook Julianne Moore), de tweelingzus van Rose, iets mee te maken lijkt te hebben.

Rommelig

Suburbicon slaat de plank helaas een beetje mis, want de focus van de film ligt aan de ene kant op de haat tegen het enige donkere gezin in de stad en aan de andere kant de perikelen en de duistere zaken binnen het gezin van onze hoofdrolspelers. Het racisme verhaal lijkt binnen het grote geheel wat misplaatst en bijna volledig los te staan van het hoofdverhaal. Het enige wat de twee losse elementen gemeen hebben is dat het bij beide al snel uit de hand loopt.

Daarnaast laat, zoals ik hierboven al aangaf, de eerste minuut zien hoe perfect Suburbicon zou moeten zijn en dat beeld wordt daarna al direct teniet gedaan. Het zou denk ik allemaal wat geloofwaardiger voelen als het perfecte plaatje eerst wat meer naar voren zou zijn gebracht voordat de pleuris uit zou breken. De film blijft dus in zijn uitwerking van de karakters en de morele kwesties teveel aan de oppervlakte en dat is jammer.

Iets waar ik wel over te spreken ben is het acteerwerk en de dubbelrol van Julianne Moore is hetgeen direct flink wat respect afdwingt. Je heb namelijk geen enkel moment het idee hebt dat het hier om één en dezelfde persoon gaat. Matt Damon heeft een goede chemie met de actrice en doet het gezien het materiaal wat hij heeft gekregen goed. Het kindacteurtje dat zijn zoon speelt is verbazingwekkend goed en vooral op de momenten waarop het jochie in de war is over wat er allemaal gebeurd en wanneer hij bang is, leef je volledig met hem mee. Daarnaast lijkt hij in het verhaal de enige te zijn die echt in staat is om goed van kwaad te onderscheiden en dat begint al bij het feit dat hij zijn nieuwe en anders gekleurde buurjongen uitnodigt om met hem te komen spelen. Naast dat hij het goede in de mens ziet, ziet hij het ook dondersgoed als mensen iets doen wat niet door de beugel kan en hij fungeert dan ook een beetje als het morele kompas binnen deze film.

De leukste verassing zowel qua personage als uitvoering is de bijrol van insurance agent in de vorm van Star Wars acteur Oscar Isaac.

Conclusie

De film is mooi geschoten, de sets zien er goed uit en de klassieke soundtrack is heerlijk theatraal en voegt echt iets toe aan het mysterie dat zich gedurende de film ontrafelt. Hoewel er dus flink wat goede en originele elementen in de film zitten, is het geheel helaas een vrij oppervlakkig rommeltje en blijft er uiteindelijk niet veel meer over dan een redelijk vermakelijke film met (gelukkig!) goede acteurs.

De Blu-ray van deze film is inmiddels te koop en bevat naast geweldige beeld- ook een goede geluidskwaliteit. Ik wil Remain in Light graag bedanken voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.