Review: The Maze Runner

Na Twilight, The Hunger Games en Divergent was het in 2014 tijd voor wederom een verfilming van een jongvolwassenenboek. The Maze Runner is het eerste deel van een trilogie die oorspronkelijk geschreven is door James Dashner en is uitgebracht in 2007. Leuk om te weten is dat alle bovengenoemde series zijn geschreven door vrouwen en deze trilogie door een man.

Speelfilmdebuut

Deze eerste Maze Runner film is geregisseerd door Wes Ball, die hiermee zijn speelfilmdebuut maakte. Hij was echter geen onbekende in de filmwereld, want hij heeft al eerder veel graphics en visuele effecten voor films gemaakt. Daarnaast is hij de maker van drie korte films, waaronder Ruin, dit was een korte animatiefilm die heel goed werd ontvangen en direct opviel bij de grote studio’s. Er werd hem naar aanleiding daarvan dan ook gevraagd om het boek The Maze Runner te gaan lezen en alvast wat artwork te maken. Dit viel zo in de smaak dat hij de film mocht gaan regisseren. De Nederlander Erik-Jan de Boer, die in 2013 een Oscar kreeg voor zijn werk aan Life of Pi, is verantwoordelijk geweest voor de special effects.

Het verhaal

We beginnen het verhaal met Thomas, die zwaar gedesoriënteerd wakker wordt in een lift die in snelle vaart naar de oppervlakte schiet. Als de lift open gaat wordt hij omringt door een groep jongens die hij niet kent en tot zijn grote schrik kan hij zich ook niet meer herinneren wie hij is en waar hij vandaan komt. Hij leert al snel dat niemand, naast hun eigen naam, nog herinneringen heeft en dat er elke 30 dagen een nieuwe jongen arriveert. Via de lift is Thomas terechtgekomen in de Glade, een grote groene vlakte waar de groep jongens hun eigen eten verbouwt, in zelfgebouwde hutten woont en allemaal een eigen taak toegedeeld hebben gekregen.

De Glade wordt omringt door hoge, dikke muren die deel uitmaken van een enorm doolhof. Elke ochtend gaan de grote betonnen deuren van het doolhof open en als de zon onder gaat sluiten ze weer. De tijd dat de deuren open zijn wordt gebruikt door de zogenaamde “runners” (de snelle, atletische jongens) om het doolhof in kaart te brengen en een uitgang te zoeken. Er is nog niemand die een nacht in het doolhof heeft overleeft, wat komt door de aanwezigheid van de dodelijke biomechanische wezens die door de jongens “Grievers” worden genoemd. Het is dus van levensbelang dat de runners voor het donker weer terug zijn in de Glade.

De nieuwsgierige nieuweling zorgt al snel voor onrust binnen de groep, vooral als een week na zijn aankomst het eerste meisje, genaamd Teresa (Kaya Scodelario), uit de lift komt en hem lijkt te herkennen. Vanaf dat moment veranderd het leven in de Glade voorgoed en wordt een weg naar buiten zoeken belangrijker dan ooit.

Uitvoering

Het concept van een tiener die als enige anders denkt en handelt waardoor alles veranderd is natuurlijk niet nieuw. Deze herhaling is in The Maze Runner echter totaal niet storend, omdat het verhaal veel onverwachte plotwendingen en momenten bevat. Daarnaast is deze film op een belangrijk punt heel verschillend van de andere films binnen het genre, want een zoetsappig liefdesverhaal ontbreekt namelijk volledig. De enige vrouw die arriveert in de Glade wordt meteen opgenomen en behandelt als ‘one of the guys’, iets wat in mijn ogen erg fijn en verfrissend is. De liefdesverhalen binnen de tienerfilms zorgen er vaak voor dat er minder gebeurd en juist de extra actie in deze film maakt hem zo aantrekkelijk. Misschien heeft het feit dat een man het boek heeft geschreven er nog iets mee te maken, maar dat zou ik niet met zekerheid kunnen zeggen.

Jonge cast

De cast bestaat uit een hele berg jonge acteurs, waarvan er een aantal een heel erg sterk gezicht hebben en dat is iets wat de film zeker ten goede komt. Er zijn vooral veel Britse jongens aangetrokken die zichzelf moeiteloos een nieuw accent hebben aangemeten. Thomas wordt gespeeld door Dylan O’Brien, die eerder een bijrol speelde in de MTV serie Teen Wolf, waarin hij de hoofdrolspeler regelmatig overschaduwde met zijn acteerwerk. Hij is geen extreem mooie jongen, maar wel één met charisma en de atletische bouw die nodig was voor deze rol. De oudere jongen en leider van de groep is Alby, die gespeeld wordt door Aml Ameen. De reden dat deze jongen tot leider is gebombardeerd is het feit dat Alby de allereerst jongen was die in de Glade gedropt is. Hij heeft een maand in zijn eentje op de vlakte doorgebracht voordat hij versterking kreeg. Hierdoor weet hij inmiddels precies wat wel en niet mogelijk is met de beperkingen die ze hebben en aan de hand daarvan heeft hij een aantal regels voor de groep opgesteld. Zijn rechterhand is Newt, een karakter dat tevens geweldig gespeeld wordt door Game of Thrones acteur Thomas Brodie-Sangster.

De manier waarop de groep jongens in de Glade op elkaar zijn aangewezen doet een beetje denken aan het boek en de verfilming van Lord of the Flies. Dat verhaal gaat over een groep schooljongens die zijn neergestort op een onbewoond eiland en waar ze zijn overgeleverd aan de natuur en zichzelf. De jongens werken in het begin samen, maar beginnen al snel twee kampen te vormen met desastreuse gevolgen. Het verschil met The Maze Runner is dat de jongens aan twee kanten komen te staan, maar in essentie wel hetzelfde willen. Dit in tegenstelling tot de jongens in Lord of the Flies.

De jongen die tegenover Thomas komt te staan in deze film is Gally, die gespeeld wordt door de Britse acteur Will Poulter. Poulter heeft rollen gehad in de cultfilm Son of Rambow en The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader. Recenter heeft hij geschitterd in het briljante The Revenant naast niemand minder dan Leonardo DiCaprio. Gally probeert koste wat het kost de manier van leven in de Glade te handhaven, iets wat in de ogen van Thomas zorgt voor een onnodige stilstand. Gally vind het leven prima zo en vraagt zich af of een weg uit het doolhof wel zoveel beter gaat zijn en of het überhaupt zal gaan lukken. Thomas is hoopvoller en heeft meerdere medestanders in de groep die ook op zoek willen naar antwoorden en die het leven in de Glade met liefde achter zich willen laten.

Conclusie

Ik voelde mezelf na het kijken van deze film alsof ik net een aflevering van Lost had gekeken. Voldaan, maar toch nog vol met vragen. De Glade, het doolhof en de Grievers zien er geweldig uit, maar met iemand als Oscar-winnaar Erik-Jan de Boer was dat natuurlijk ook wel te verwachten. De film is prachtig afgewerkt, heeft een verrassende en briljante cast en bevat daarnaast een verfrissend verhaal zonder irritante liefdesaffaire.