Na het succes van The Toys That Made Us, die onze nostalgische gevoelens inmiddels drie seizoenen lang heeft bevredigd, hebben de makers van deze Netflix serie zich nu gewaagd aan een reeks filmklassiekers. In The Movies That Made Us krijgen we een kijkje achter de schermen bij Dirty Dancing, Home Alone, Ghostbusters en Die Hard. Vier filmklassiekers en tevens kaskrakers die veel mensen inmiddels in hun hart hebben gesloten en goede herinneringen aan over hebben gehouden.
Deze serie bevat naast interviews met makers, acteurs en stuntmensen, ook informatie over en beelden van de sets. Soms zelfs scenes die wel zijn opgenomen, maar de uiteindelijk film nooit hebben gehaald. De inhoud is dan ook super intrigerend en de behind the scenes beelden en verhalen onthullen heel veel feiten over de klassiekers die ik in ieder geval nog niet wist. Zo was ik vooral verbaasd over het feit dat de meeste scenes van Home Alone niet in het huis van de kleine thuisblijver zijn opgenomen, maar op een set gebouwd in een oude school.
Helaas heb ik niet alleen maar positieve woorden over deze eerste vier verschenen afleveringen, want de uitvoering laat nog flink wat te wensen over. Net als bij The Toys That Made Us zijn de afleveringen heel rommelig, chaotisch en een duidelijke structuur lijkt een beetje te ontbreken. Er wordt veel te veel geschakeld tussen interviews, setbeelden en willekeurige beelden die inhoudelijk vrij weinig met de te besproken film te maken hebben. Daarnaast worden veel beelden voorzien van overbodige en afleidende achtergrondmuziek en de persoon die de voice-over verzorgt lijkt de boel niet helemaal serieus te nemen en probeert met afgezaagde grappen wat humor in de serie te brengen. Zonder resultaat, want de teksten zijn flauw en daardoor soms echt enorm ongemakkelijk en niet passend bij de toon van de visuele inhoud.
De insteek van de makers lijkt het creëren van luchtige serie, maar het voelde regelmatig aan als een slecht gemonteerde, versimpelde en kinderlijke Youtube versie van een boeiender origineel. Vooral de Ghostbusters aflevering vond ik, door het steeds heen en weer schakelen van beelden, vergezeld van onnodig irritante reclameachtige muziekjes, een drama om doorheen te komen. Mocht je net als ik autisme hebben, dan raad ik je aan om deze serie niet op een moment te gaan kijken dat je al overprikkeld bent. Ik begon in de avond na een drukke dag met kijken en ik heb de eerste aflevering na 10 minuten door alle chaos uit moeten zetten. Tijdens een rustige ochtend in het weekend kon ik er goed inkomen, maar was ik na het kijken van de gehele serie er qua prikkels wel echt even klaar mee.
Conclusie
Ondanks mijn kritiek heb ik wel erg genoten van dit eerste, maar zeer korte seizoen. Gezien de serie om iconische films uit de jaren ’80 gaat heb ik wel een aantal verzoekjes, want ik zou dolgraag meer willen weten en zien over het tot stand komen van klassiekers als Alien, Back to the Future en The Thing.
No Comments