Met het aannemen van de hoofdrol in The Voices, laat acteur Ryan Reynolds zien dat hij niet altijd kiest voor het grote geld, maar regelmatig rollen aanpakt die hem gewoonweg interesseren. Ik ben blij dat hij ja heeft gezegd tegen deze film, want hij past met zijn uitstraling en manier van acteren geweldig in deze donkere horror komedie.
De regie van deze film lag in handen van cartoonist Marjane Satrapi, die met haar animatiefilm Persepolis uit 2007 een Oscarnominatie in de wacht sleepte. The Voices is na de Franse films Poulet Aux Prunes (Chicken With Plums) en La Bande Des Jotas, haar eerste Engelstalige film.
Het verhaal
Zoals ik al eerder aangaf wordt de hoofdrol gespeeld door niemand minder dan Ryan Reynolds. Dit is de man die we al zagen schitteren in films als The Proposal, The Green Lantern, Buried en natuurlijk Deadpool. Reynolds kruipt in deze film in de huid van Jerry, een optimistisch karakter dat werkt in een speelgoedfabriek waar hij dagelijks gekleed moet gaan in het roze. Na het organiseren van een succesvol feestje op zijn werk, inclusief congalijn, komt hij stralend van blijdschap thuis en krijgen we te zien wat er werkelijk schuil gaat achter de mysterieuze en charismatische jongeman. Wanneer hij intens gelukkig op de bank aan het nagenieten is, wordt hij meteen teruggefloten door zijn kat Mr. Whiskers, die hem verteld dat hij helemaal niet zo populair is als dat hij denkt. We leren al snel dat Jerry zich voor de belangrijkste vragen in het leven wendt tot zijn twee huisdieren waar hij mee praat. Mr. Whiskers is zijn destructieve kant en fungeert als het duiveltje op zijn schouder, maar gelukkig zorgt zijn hond Bosco altijd voor een optimistisch alternatief en luisterend oor. Een leuk feitje is dat Reynolds zijn twee huisdieren in de film zelf heeft ingesproken.
Jerry heeft in de film een oogje op Fiona (Gemma Arterton), die hij op zijn werk heeft leren kennen. Hij vraagt haar daarom mee naar een chinees restaurant, maar helaas komt ze niet opdagen. Wanneer hij haar per toeval op zijn weg naar huis tegenkomt besluit hij haar een lift te geven. Wanneer een bizarre actie na een ongeluk zorgt voor het per ongeluk doden van Fiona, besluit Jerry haar hoofd in de koelkast te bewaren. Nu heeft hij naast zijn twee huisdieren ook een vrouwelijk hoofd om mee te praten. Fiona geeft echter al snel aan dat ze erg eenzaam is in de koelkast en Mr. Whiskers komt al snel met een passende oplossing.
Psycho
Hoewel we in The Voices te maken hebben met iemand die flink de weg kwijt is en bot gezegd gewoon een moordenaar is, weet de hoofdpersoon genoeg empathie op te wekken om hem te begrijpen en hem niet direct te veroordelen. Hij is sinds de dood van zijn moeder duidelijk nooit meer de oude geworden en wanneer hij te lang stil zou blijven staat bij zijn daden zou hij helemaal doordraaien. Het enige wat hij daarom kan doen en dus ook doet, is verder gaan en vooral geen pillen slikken, aangezien hij de realiteit die dit opwekt niet aankan. Reynolds weet alle aspecten van dit karakter geweldig en overtuigend naar te zetten en ik had mij geen betere acteur voor deze rol kunnen wensen.
Niet perfect
Het verhaal zit goed in elkaar, maar heeft helaas wel ook een aantal tekortkomingen. Het grootste minpunt is dat de maker de gestoorde Jerry in de film een achtergrond verhaal wilde meegegeven. Dit was echter niet nodig geweest en voegt dan ook niks toe aan het grote geheel. De climax die met deze overbodige scenes wordt geprobeerd op te wekken mislukt dus helaas. Een kijkje in het bizarre leven van Jerry in de tegenwoordige tijd is voldoende om hem te leren kennen. Ook de gesprekken die hij heeft met zijn psychiater (Jacki Waever), verschaffen het noodzakelijke inzicht in de motieven van Jerry.
Heel veel kleur
Er is in The Voices veel gebruik gemaakt van kleur en dan met name van de complementaire blauwe/groene en oranje/roze tinten. Hiervoor spat alles wat extra moet opvallen binnen het verhaal van het beeld af. De soms bijna surrealistische en sprookjesachtige uitstraling past perfect bij de wereld waar de hoofdpersoon in leeft, zonder pillen dan. In de scenes die terugkijken naar het verleden of in een helder moment met pillen op, worden de kleuren duidelijk afgezwakt. Dat is echter iets wat deze scenes ook weer versterkt en een stuk geloofwaardiger maakt. Naast de kleuren is er duidelijk veel aandacht besteed aan de belichting.
Conclusie
The Voices is een bizarre, bloederige, maar toch toegankelijke en leuke film met een innemende en geweldige cast. Het originele verhaal en de prachtige manier van het gebruik van opvallende kleuren, maken deze film extra bijzonder.
Een bizarre, grappige film met prachtig kleurgebruik en een geweldige cast
-
7/10
3 Comments
Deze heb ik geloof ik eens op het Imagine filmfestival gezien. Heb me er toen prima mee vermaakt.
Ik ken deze helemaal niet, maar het spreekt me zeker aan. Heb al meteen een trailer erbij gezocht en deze zet ik op mijn wachtlist 🙂
Deze film heb ik gezien! Ik vond hem wel aardig,en wel echt anders dan anders.