Review: Warcraft – The Beginning

World of Warcraft, een spel dat een flinke ontwikkeling heeft doorgemaakt en dat al jarenlang met veel enthousiasme gespeeld wordt door mensen van over de hele wereld, is nu eindelijk verfilmd. De aankondiging voor deze film werd tien jaar geleden al gedaan en het feit dat World of Warcraft gameontwikkelaar Blizzard zelf ook een grote rol zou gaan spelen in het proces, maakte dat de verwachtingen bij de liefhebbers vanaf het begin al hoog gespannen waren. Na veel veranderingen in crew en script mocht Moon en Source Code regisseur Duncan Jones in 2013 met een budget van maar liefst 160 miljoen dollar aan de slag met het ambitieuze project.

Het filmen ging in 2014 van start en nam uiteindelijk maar 123 dagen in beslag. Omdat er echter nog veel aan de de CGI verbeterd moest worden heeft de post-productie maar liefst 20 maanden geduurd en dat is voor een film uitzonderlijk lang. Duidelijk is dat kosten nog moeite zijn gespaard en daarmee blijft de belangrijkste vraag over. Want weet Warcraft: The Beginning zowel de gameliefhebber als de Warcraft leek te overtuigen?

Twee werelden

In Warcraft: The Beginning maken we kennis met een bijzonder buitenaards ras dat, nadat hun eigen wereld Draenor is vernietigd, op zoek moet gaan naar een andere thuisbasis. Deze gevaarlijke groep orcs heeft zijn zinnen gezet op het koninkrijk Azeroth en daarom moet de bevolking van dit prachtige gebied uit de weg geruimd worden. Nadat ze middels de bijzondere krachten van de vrij gestoorde magiër Gul’Dan in deze nieuwe wereld terecht zijn gekomen, moeten de groepen orcs en mensen onder leiding van twee helden vechten voor hun toekomst. Een epische strijd die wegens verschillende persoonlijke belangen anders verloopt dan dat de betrokken partijen in eerste instantie dachten.

Spectaculair begin

We beginnen de film meteen met een geweldige actiescène vergezeld van een briljante muzikale intro. Vanaf dat moment heeft de film mij niet meer losgelaten. Hoewel Warcraft een aantal cruciale dingen niet vermeld en laat zien, zoals bijvoorbeeld de verwoeste thuisplaneet van de orcs en waar half orc half mens Garona precies vandaan komt, vermoed ik dat deze vragen in de volgende films nog wel beantwoord gaan worden. Daarnaast is de stortvloed aan moeilijke namen in het begin ook vrij verwarrend. Gelukkig hoef je die niet echt te onthouden om de film goed te volgen.

Mens en orc

De film draait vooral om een handjevol orcs en mensen die allen uiteindelijk maar een ding verlangen en dat is een veilige toekomst. Azeroth wordt geleid door King Llane Wrynn, een rol van Captain America: The First Avenger en Need for Speed acteur Dominic Cooper. Gezien hij met deze invasie van orcs te maken krijgt met het grootste probleem dat er ooit op zijn pad is gekomen, is hij blij dat hij de heldhaftige Sir Anduin Lothar aan zijn zijde heeft staan. Cooper speelt zijn rol overtuigend, maar Vikings acteur Travis Fimmel doet het als Lothar redelijk briljant. Deze man heeft zijn stoere uiterlijk al mee, maar hij weet ook feilloos alle emoties en innerlijke conflicten die zijn karakter ervaart overtuigend aan ons als publiek over te brengen. Dit in tegenstelling tot Paula Patton, die in de film te zien is als de half orc Garona. Ik raakte qua naam al snel in verwarring met de groene Gamora uit Guardians of the Galaxy. Beide zijn brunettes met een groen geverfde huid, alleen heeft de versie in Warcraft een gek gebitje in en kan een stuk minder goed acteren. Ik had in ieder geval niet het gevoel dat ik naar een orc zat te kijken en haar aanwezigheid voegde ook maar weinig toe. Ze fungeert in de film meer als een soort van een vrij overbodige bemiddelaar en onderdeel van een wederom vrij overbodig liefdesverhaal, in plaats van dat ze een echte aanvulling was.

Levensecht

Het meest geweldige aan deze film is hoe hij eruit ziet. De orcs zijn middels motion capture technieken tot leven gebracht en dat zorgt voor prachtige menselijke en overtuigende expressie en emoties. Voor mensen die nog niet bekend zijn met deze techniek, bij motion capture worden er door de acteurs speciale pakken met sensoren gedragen, zodat de bewegingen van het lichaam en het gezicht zeer nauwkeurig kunnen worden vertaald naar een digitaal wezen. De emoties die hoofdpersonage en orc Durotan (Toby Kebbell) laat zien zijn soms niet van echt te onderscheiden. Naast de wezens zijn er ook veel omgevingen, achtergronden, gevechten en de magie geweldig tot leven gebracht met special effects. Het feit dat er veel gedetailleerde sets zijn gebouwd en kostuums zijn gemaakt, die door CGI alleen versterkt en aangevuld hoefden te worden, draagt bij aan de geloofwaardigheid van deze bijzondere wereld.

De visuele hoogtepunten komen in de vorm van een aantal geweldige gameplay aspecten die in de film verwerkt zijn. Daarnaast is de uitvoering van de duistere slechterik Gul’Dan een genot om naar te kijken. Het enige minpunt is dat de film tegen het einde aan teveel in een keer wil laten zien, waardoor er een soort van special effects overkill ontstaat en de boel soms een beetje tegen het neppe aan komt te zitten.

Conclusie

Mijn oordeel is uiteindelijk gebaseerd op mijn kijkervaring en niet op mijn achtergrondkennis over World of Warcraft. Ik heb het spel immers nog nooit gespeeld, maar ik ben de afgelopen tijd uiteraard wel even in de achtergrond van het verhaal en de opkomst van het spel gedoken. Ik kan alleen maar concluderen dat er zowel voor de liefhebber als de leek genoeg is om van te genieten en er respect getoond is voor de fans. Je blijft nog met flink wat vragen achter, maar dat doet alleen maar uitkijken naar een volgende film.

De ruim twee uur dat deze film duurde vlogen voorbij en ik heb extra genoten doordat de film werd vergezeld van een geweldige soundtrack. Warcraft: The Beginning laat zien dat het wel degelijk mogelijk is om een game goed te verfilmen.