Review: Wolves

Toen ik las dat David Hayter, de scripschrijver van de eerste twee X-Men films, maar ook van Watchmen (één van mijn persoonlijke favoriete superheldenfilms), zijn eerste film zou gaan regisseren werd ik een aantal jaar geleden heel erg enthousiast. Dat enthousiasme werd getemperd toen ik zag dat het zou gaan om een film over weerwolven en na het zien van de trailer vreesde ik het ergste. Lees snel verder om erachter te komen of mijn twijfels over deze film terecht waren.

Het verhaal

Het verhaal in Wolves gaat over en wordt tevens ingesproken door acteur Lucas Till, die de rol vertolkt van de populaire high school quarterback Cayden. Deze jongen komt er op een wel heel slecht moment achter dat hij een weerwolf is. Wanneer hij bedolven onder het bloed wakker wordt en zijn ouders dood aantreft, gaat hij op de vlucht om uit handen te blijven van de politie. Na een tijd rondzwerven, moorden, stelen en liften, komt hij bij een bar terecht waar hij een eenogige man met een metalen been leert kennen die de naam Wild Joe (John Pyper Ferguson) draagt. Deze man blijkt ook een weerwolf te zijn en verteld Cayden dat er twee soorten weerwolven bestaan, degene die zo zijn geboren en degene die zijn gebeten. Daarnaast is de eerste soort een stuk sterker dan de tweede. Wild Joe laat Cayden weten dat hij voor meer antwoorden en soortgenoten af moet reizen naar het dorpje Lupine Falls. Daar komt hij erachter dat hij afstamt van de weerwolven die het plaatsje bevolken. Nadat hij werk aangeboden krijgt door boer John Tollerman (Stephan McHattie) en verliefd wordt op de eigenaresse van de lokale bar, krijgt hij te maken met de kwaadaardige weerwolvenleider Connor (Jason Momoa), die hem vanaf begin af aan al in de gaten houdt. Cayden moet het dorpje uiteindelijk zien te redden van Connor en zijn bijtgrage bende.

Zwakke uitvoering

Het verhaal is het grootste zwaktepunt van deze film. In het begin wordt er veel te weinig tijd besteed aan belangrijke gebeurtenissen en karakterontwikkeling, wat zorgt voor een verwarrende opening. Binnen amper tien minuten heeft de hoofdpersoon geaccepteerd dat hij een weerwolf is, dat hij zijn huidige leven achter zich moet laten en waarschijnlijk zijn eigen ouders heeft vermoord. Ik weet echter niet of dit zo in het script stond of dat de acteur gewoon niet in staat is geweest de emoties van zijn karakter goed over te brengen. Daarna lijkt alles als vanzelf en zonder moeite op Cayden zijn pad te komen, wat ook niet bijdraagt aan de geloofwaardigheid van het verhaal.

Het is mij ook niet geheel duidelijk binnen wat voor tijdsperiode de film zich afspeelt. Het voelt als een paar dagen, maar gezien het grote aantal gebeurtenissen zal het waarschijnlijk langer zijn. Hoe emotieloos de hoofdrolspeler in het begin van de film ook is, dat veranderd snel wanneer zijn nieuwe weerwolf vriendinnetje en werkgever in gevaar lijken te zijn. Dit terwijl hij ze beide pas net heeft ontmoet. Wederom rijst ook hier weer de vraag, is dit een tekortkoming in het script of het acteerwerk? De cliché dialogen en moeilijke blikken van met name het prille liefdeskoppeltje zijn af en toe echt vermoeiend om naar te kijken, maar zorgden soms ook voor een lichte glimlach op mijn gezicht. Dit omdat ik soms het idee kreeg dat de makers de dialogen expres zo belachelijk hebben gemaakt.

De overige acteurs

Het acteerwerk is gelukkig niet van iedereen zo slecht als van de hoofdpersonen. Stephen McHattie, die al eerder schitterde in Watchman en Immortals, speelt zijn rol als bezorgde maar stoere boer zeer overtuigend. Gezien het materiaal wat hij heeft gekregen is dit al helemaal bewonderingswaardig te noemen. Hetzelfde geldt voor Jason Momoa, die perfect gecast is voor zijn rol als de kwaadaardige leider Connor. De Game of Thrones-acteur en toekomstige Aquaman komt met zijn enorme lijf en indrukwekkende mimiek geloofwaardig over als menselijk monster. Helaas zorgen de scènes waarin mensen, inclusief Momoa, transformeren in weerwolven ervoor dat het acteerwerk op die momenten flink teniet wordt gedaan. De kostuums zijn ontzettend slecht, amateuristisch en ongeloofwaardig. Je ziet de kleurlenzen gewoon zitten en het is duidelijk dat de acteurs een pak dragen. Daarnaast zijn sommige details die aan de menselijke vormen van de karakters zijn toegevoegd erg lachwekkend, zoals het pijpje in de vorm van een doodshoofd dat Connor de hele tijd in zijn mond heeft.

Conclusie

Is er dan naast deze twee acteurs niks positiefs te vertellen over deze film? Gelukkig wel! Er zitten prachtige beelden en shots in de film, waaronder een aantal mooie vergezichten. Daarnaast zitten er bijzondere flashback scènes in die op een stripboekachtige manier worden gebracht door een soort van uitgeknipte figuren over het beeld te laten bewegen. Dit geeft een ontzettend tof effect.

Ondanks het slechte, oppervlakkige verhaal met veel voorspelbare uitspraken en de belabberde kostuums heb ik me niet verveeld. Daarnaast zorgde deze dingen er soms juist voor dat ik moest lachen, omdat het allemaal zo stompzinnig is. Laat duidelijk zijn dat dit geen goede film is, maar acteurs Stephen McHattie, Jason Momoa en de soms prachtige shots zorgen er toch voor dat ik hem tussentijds in ieder geval niet heb uitgezet.